Choroby dróg żółciowych kotów

Marskość przewodów żółciowych

Marskość przewodów żółciowych może stanowić stadium końcowe przewlekłego stanu zapalnego. U kotów występuje bardzo rzadko. Objawy kliniczne są nieswoiste: wychudzenie i żółtaczka. W badaniach laboratoryjnych można obserwować wzrost aktywności enzymów wątrobowych (ALAT, ASPAT). Ostateczne rozpoznanie stawia się na podstawie badania histopatologicznego wycinka tkanki. Choroba jest nieuleczalna.

Pasożyty przewodów żółciowych

Opisthorchisfelineus pasożytuje w przewodach żółciowych i trzustce głównie kotów, psów, a także człowieka. Przywra ta mierzy około 1 cm długości. Pasożyt po dostaniu się do przewodu pokarmowego (np. poprzez zjedzenie przez kota ryby) przedostaje się przez przewód żółciowy do wątroby. W wielu wypadkach zakażenie tym gatunkiem przywry nie pociąga za sobą żadnych klinicznych objawów, tak że tylko znalezienie jaj w kale lub żółci uzyskanej przez sondowanie dwunastnicy wskazuje na obecność pasożytów. Ponieważ jednak pasożyt żyje długo i istnieje możliwość ponownych zakażeń, liczba pasożytów wzrasta i w końcu mogą wystąpić wyraźne objawy chorobowe, takie jak żółtaczka, znaczne powiększenie wątroby i wychudzenie. Zmiany anatomopatologiczne dotyczą przewodów żółciowych ujawniających stany zapalne; rozszerzenia wskutek nagromadzenia się jaj pasożytów i przerost gruczołowego nabłonka. W rzadkich wypadkach rozwija się w końcu marskość wątroby, czasami też przerost nabłonka daje początek nowotworom wątroby, rozprzestrzeniających się do trzustki i dających przerzuty do regionalnych węzłów chłonnych (14).

Innym pasożytem jest Clonorchissinensis. Mierzy około 1 cm długości i, o ile nie znajduje się w większych ilościach, nie powoduje żadnych objawów chorobowych. W ciężkich przypadkach, zmiany, które wywołuje, są podobne do zmian wywoływanych przez Opisthorchisfelineus. Lekiem z wyboru w leczeniu pasożyta jest Prazykwantel oraz Tribendimidine (15, 16).