Chłoniak nerki u młodego kota – opis przypadku

Diagnostyka

Diagnostyka chłoniaka nerek opiera się na objawach klinicznych, badaniach laboratoryjnych krwi, moczu oraz diagnostyce obrazowej (gł. RTG i USG). Konieczne jest również wykonanie badania cytopatologicznego lub histopatologicznego zmienionych narządów. Rozpoznanie opiera się zazwyczaj na wynikach biopsji nerek, którą możemy wykonać zarówno pod kontrolą USG, jak i podczas laparotomii diagnostycznej. Badanie histopatologiczne stanowi podstawę do uzyskania ostatecznej i wiarygodnej diagnozy.

Zwierzęta z chłoniakiem nerek wykazują zarówno objawy ogólne, do których zaliczamy: apatię, spadek masy ciała i zmniejszony apetyt, jak i objawy charakterystyczne dla chorób układu moczowego. Ze względu na podobne objawy chłoniak często mylony jest z ostrą lub przewlekłą niewydolnością nerek oraz wielotorbielowatością. U pacjentów często obserwujemy: poliurię, polidypsję, pogorszenie jakości okrywy włosowej, zróżnicowany stopień odwodnienia oraz charakterystyczny zapach amoniaku w wydychanym powietrzu (12).

Azotemię stwierdzamy, gdy ponad 75% kanalików nerkowych ulega dysfunkcji w wyniku choroby.

Rzadziej spotykana jest azotemia zanerkowa, powstająca na skutek niedrożności moczowodów lub cewki moczowej oraz utrudnionego odpływu moczu, której przyczyną mogą być guzy zlokalizowane w obrębie dróg moczowych (7). U chorych zwierząt czasami obserwujemy objawy ze strony układu nerwowego, które mogą być wynikiem postępującej mocznicy.

Badania laboratoryjne krwi mogą wykazywać odchylenia od normy spowodowane zarówno przez zespoły paranowotworowe, jak i zaburzenia funkcji nerek. W morfologii zazwyczaj stwierdzamy: anemię, podwyższoną liczbę białych krwinek (WBC, ang. White Blood Cells) oraz małopłytkowość. Leukocytoza przejawia się głównie poprzez wzrost liczby neutrofili i limfocytów. W rozmazach krwi możemy również zauważyć zmienione komórki układu białokrwinkowego (2). Według Nelsona u kotów z chłoniakiem w badaniu biochemicznym krwi rzadko stwierdzanymi ...