Techniki stabilizacji złamań kości udowej u kotów

Złamania kości udowej są powszechnie występującą jednostką patologiczną u psów i kotów. Dochodzi do nich po poważnym urazie, takim jak wypadek komunikacyjny. Mogą one również powstawać wtórnie do procesów chorobowych toczących się w organizmie, np. do choroby nowotworowej lub pierwotnej choroby kośćca (3, 6). U niedojrzałych szkieletowo zwierząt złamania kości udowej najczęściej lokalizują się w bliższej lub dalszej nasadzie, natomiast u dorosłych psów i kotów miejscami predylekcyjnymi do utraty ciągłości tkanki kostnej są złamania przynasadowe i trzonowe (1, 3, 6).

Złamań kości udowej nie powinno się leczyć zachowawczo (6). Są to urazy, które zazwyczaj wymagają stabilizacji wewnętrznej (3), lecz w niektórych przypadkach konieczna jest zamknięta repozycja i zewnętrzna stabilizacja kończyny, np. przy złamaniach spowodowanych postrzałami (3, 9). Do najczęściej stosowanych metod stabilizacji wewnętrznej kości udowej należą: osteosynteza przy użyciu gwoździa śródszpikowego, osteosynteza przy użyciu płyt kostnych, osteosynteza przy użyciu śruby ciągnącej oraz cerklarz (3, 6). Niezależnie od wybranej techniki zabiegowej ważnymi czynnikami w naprawie złamań kości udowej są: właściwy dostęp chirurgiczny, minimalna ingerencja w otaczające tkanki miękkie, nastawienie anatomiczne lub pośrednie złamania, stabilizacja złamania, właściwy dobór implantu oraz przestrzeganie zasad rekonwalescencji zgodnie z zaleceniami lekarza (3, 8, 16). Wybierając odpowiednią technikę stabilizacji złamania, należy rozważyć czynniki biologiczne, mechaniczne oraz kliniczne (6). Celem powyższego artykułu jest opisanie komplikacji przy zastosowaniu nieodpowiedniej techniki osteosyntezy złamania kości udowej u kota na przykładzie pacjenta Katedry Chirurgii i Rentgenologii z Kliniką Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie.

OPIS PRZYPADKU

Opis zwierzęcia:

gatunek: kot, rasa: europejski krótkowłosy,płeć: samiec,wiek: 3 lata,waga: 3,5 kg.

Wywiad i badanie kliniczne

Do Katedry...