Chirurgia dróg oddechowych. Syndrom brachycefaliczny – cz. II

Rozpoznanie upośledzenia górnych dróg oddechowych można postawić na podstawie wywiadu, oceny sposobu oddychania psa oraz diagnostyki obrazowej.

Objawy kliniczne

Właściciele najczęściej skarżą się na nietolerancję wysokich temperatur, stresu i wysiłku. Objawy kliniczne obejmują chrapanie, duszność wdechową, sinicę, a w poważniejszych przypadkach także epizody omdleń. Podczas snu można zaobserwować bezdech (Farquharson and Smith, 1942).

U psa zdrowego podczas wdechu skrzydełka nosa aktywnie rozszerzają się (Evans, 1993). W przypadku bezdechu psy wyciągają szyję w dół, aby rozszerzyć nosogardziel i ewentualnie przemieścić wydłużone podniebienie miękkie poniżej nagłośni. Gdy wydłużone podniebienie miękkie znajduje się nad nagłośnią, niektóre psy kładą się na boku, dzięki czemu podniebienie miękkie może zsunąć się bocznie do nagłośni (Knecht, 1979; Singleton, 1962). Ponadto wielu właścicieli w wywiadzie podaje informacje o regurgitacji, wymiotach i dysfagii w sytuacji pobudzenia psa lub podczas nasilenia zaburzeń oddechowych.

Diagnostyka obrazowa

Prawidłowa ocena dróg oddechowych powinna obejmować badanie radiograficzne szyi i klatki piersiowej, tomograficzne głowy oraz endoskopowe górnych dróg oddechowych, a w razie potrzeby również przewodu pokarmowego.

Badanie radiologiczne

Radiogramy klatki piersiowej służą udokumentowaniu wtórnych chorób serca i płuc. Na radiogramie w projekcji bocznej można też czasem stwierdzić przepuklinę wślizgową rozworu przełykowego. W przypadku braku dostępu do tomografu komputerowego zaleca się wykonanie radiografii szyi w projekcji bocznej w celu oceny grubości podniebienia miękkiego (określa się ją na podstawie gęstości tkanki miękkiej pomiędzy nosową a ustną częścią gardła) (Hendricks B., 1992).

Tomografia komputerowa

Badanie tomograficzne czaszki pozwala na oszacowanie stopnia niedrożności oraz dokładną ocenę nozdrzy, przedsionka nosa, jamy nosowej oraz nosowej i ustnej części gardła (Oechtering et al., 200...