Psychologia zwierząt – zespół lęku separacyjnego – elementy diagnostyki oraz terapii. Opis przypadku

Pies jako zwierzę towarzyszące stanowi w dzisiejszych czasach gatunek
w pełni uzależniony od człowieka. W związku z tym emocje odczuwane
przez czworonoga po wyjściu właściciela mogą przyczynić się do rozwoju
utrwalonej traumy u zwierzęcia. Poprzez kumulację lęku ujawnia się
szereg zachowań, które przez człowieka uznawane są za niepożądane.

Podłoża lęku

Pochodzenie i zaniedbanie w wieku szczenięcym

Czworonoga dotkniętego lękiem separacyjnym traktujemy jak jednostkę dysfunkcyjną. Psy cierpiące podczas rozstania (nawet bardzo krótkiego) z właścicielem to zwierzęta zazwyczaj pochodzące ze schronisk, sklepów zoologicznych bądź też od ludzi niemających czasu na zajmowanie się szczeniakami. Psy z niepokojem separacyjnym doświadczyły zaniedbywania psychicznego bądź też były izolowane od świata. Zbyt wiele czasu spędzały same, szczególnie w okresie szczenięcym. Czasem do rozwoju lęku może dość również, gdy zwierzę w okresie wczesnej młodości nie miało okazji doświadczyć przebywania w samotności. Powoduje to brak przystosowania do takich sytuacji.

Wczesna izolacja od matki i rodzeństwa

Duży procent stanowią czworonogi, które zostały zbyt wcześnie oddzielone od matki oraz rodzeństwa (2).

Negatywne skojarzenia

Istnieje możliwość, że pozostawienie psa samego w domu jest neutralne, lecz zadziałał na psa bodziec, który wywołał u niego strach, jak na przykład odgłos grzmotu bądź też wystrzały fajerwerków. Pupil skojarzył samotność z negatywnym wydarzeniem, co wpłynęło na powstanie u psa lęku spowodowanego wyjściem właściciela (1).

Uwarunkowania genetyczne

Genetyczne predyspozycje do rozwijania poczucia niepewności mogą odgrywać istotną rolę w problemie lęku przed samotnością (1).

Objawy

Mylnie
interpretowana przez właścicieli psia złośliwość...