Nic nie przeraża weterynarza… a pacjenta?

Pacjenci gabinetów weterynaryjnych zazwyczaj nie są zadowoleni z konieczności odwiedzenia lekarza. U podstaw problemu leżą zwykle brak odpowiedniej socjalizacji pierwotnej lub traumatyczne wydarzenia z przeszłości. Powoduje to, że opiekunowie niechętnie wybierają się do ZLZ, jeśli zwierzę wymaga tylko profilaktyki lub stan zaawansowania niepokojących ich objawów nie jest znaczny (1). W rezultacie zaburzenia zdrowotne rozwijają się, a późniejsza ingerencja wiąże się z kolejnymi nieprzyjemnymi doznaniami dla pacjenta, wzmacniając przekonanie, że gabinet wiąże się jedynie z przykrościami. Szczególnie lękliwe zwierzęta mogą swoimi zachowaniami obronnymi uniemożliwić standardowe przeprowadzenie niezbędnych procedur, a także zagrażać bezpieczeństwu swojemu i zgromadzonych osób. Lekarze weterynarii oraz personel lecznic mogą mieć wpływ na poprawę komfortu pacjenta, zarówno w czasie socjalizacji kociąt lub szczeniąt, jak i później – poprzez swoje postępowanie i organizację pracy.

Strach czy lęk?

Strach i lęk to nie to samo i bardzo ważne jest, aby personel weterynaryjny znał i rozumiał różnicę pomiędzy nimi, Strach to pierwotna i podstawowa emocja, która odgrywa kluczową rolę podczas unikania niebezpieczeństwa. Gdy zwierzę odczuwa strach, aktywowana zostaje oś podwzgórze – przysadka – nadnercza, a pobudzony organizm gotowy jest do podjęcia działania ratunkowego (2). Jest to zatem reakcja adaptacyjna, pomagająca zwierzęciu uciec z prawdziwie niebezpiecznej sytuacji (3).

W obliczu zagrożenia zwierzę decyduje się na wybór jednej (lub kilku) strategii przetrwania 5F: ucieczki, walki, zastygnięcia w bezruchu, omdlenia lub flirtu (udawania, że jest zajęte zupełnie czymś innym i wcale się nie przejmuje).Większość kotów i psów w pierwszym odruchu próbuje ucieczki lub zastygnięcia w bezruchu z oczekiwaniem i obserwacją, czy zagrożenie się oddali. Jeśli te strategie nie przynoszą rezultatów, a zwierzę czuje, że nie ma innego wyjścia – należy spodziewać się ataku. Lęk j...