Alternatywne leczenie zespołu uciskowego kanału lędźwiowo-krzyżowego – zespołu cauda equina – z zastosowaniem procedury Arthrex ABPS IRAP II

Zespół tzw. ogona końskiego potocznie określa schorzenie mające swoje podłoże w następstwie dysfunkcji neurologicznej końcowego odcinka rdzenia kręgowego będącego wynikiem szeregu procesów patologicznych i manifestujące się zróżnicowanymi objawami. W odcinku lędźwiowo-krzyżowym kanał kręgowy jest spłaszczony grzbietobrzusznie. Przejście odcinka lędźwiowego, częściowo ruchomego, kręgosłupa w odcinek krzyżowy, stanowiący część stabilnej obręczy miednicznej opartej na kończynach, jest szczególnie narażone na działanie obciążeń. Dodatkowo istotnymi czynnikami zwiększającym narażenie odcinka L7-S na przeciążenia są fakt zmniejszenia napięcia mięśnia najdłuższego oraz nadwaga, pojawiające się z wiekiem.

Bardzo często wzrost wagi, powodując intensyfikację obciążeń, warunkowany jest bolesnością wynikającą z istniejącego schorzenia i prowadzi do efektu błędnego koła. Wynikająca z tego niestabilność prowadzi do powstawania przewlekłego stanu zapalnego z jego konsekwencją w postaci wystąpienia jego składowych – tumor rubor dolor calor functio laesa. Ból wywołany przez kompresję,początkowo powodując dyskomfort motoryczny, stopniowo poprzez intensyfikację procesów proliferatywnych i powstających zmian wytwórczych okolicy otworów międzykręgowych uciskających korzenie nerwów oraz zmian degeneratywnych (przepuklina Hansena typ II), prowadzi do zaburzeń neurologicznych manifestujących się pogłębiającą się dysfunkcją motoryczną oraz postepującą utratą kontroli mikcji i defekacji.

Krótki zarys anatomiczny

Rdzeń kręgowy w części lędźwiowo ze zgrubieniem lędźwiowym, w którym początek mają nerwy splotu lędźwiowo-krzyżowego, tylnie od 5. kręgu lędźwiowego rdzeń zwęża się w stożek rdzeniowy conus medullaris, przekształcając się w nić końcową filium terminale. Nić ta wraz z towarzyszącymi jej korzeniami nerwów tylnego odcinka części lędź...