Leptospiroza bydła i świń

Leczenie

U dorosłych osobników leptospiroza często ma charakter subkliniczny bądź daje lekkie objawy kliniczne, które stosunkowo szybko ustępują, a stan zwierzęcia się poprawia. Może to spowodować, że takie sztuki w postępowaniu terapeutycznym zostaną pominięte, a nieleczone stają się siewcami, kontaminując środowisko bakteriami. W przypadku detekcji osobników chorych w początkowych stadiach choroby, tj. przed rozwojem anemii i żółtaczki oraz silnej hemoglobinurii dobre wyniki w leczeniu przynosi zastosowanie antybiotyków. Skuteczność terapii uzyskano przy zastosowaniu penicyliny ze streptomycyną, oksytetracykliny, ceftiofuru i tylmikozyny. Jednak zastosowanie powyższych antybiotyków wymaga stosowania wysokich dawek leczniczych oraz minimum 3-dniowego kontaktu bakterii z antybiotykiem (3).

Praktycznym problemem dotyczącym leczenia tego schorzenia jest szybkie uodparnianie się leptospir na stosowane antybiotyki. Z tego też względu samo leczenie, bez dodatkowego działania naprawczego, opartego na prawidłowym zarządzaniu stadem oraz środowiskiem bytowania zwierząt, powoduje, że bardzo często jest ono nieefektywne. Podawanie wysokich dawek leków przynosi również dobre efekty w eliminacji siewstwa. Należy jednak również pamiętać o nefrotoksyczności niektórych antybiotyków, gdzie ich wysokie dawki mogą dodatkowo pogorszyć pracę uszkodzonych nerek (streptomycyna). Dodatkowym problemem jest to, że ze względu na ograniczenia związane z produkcją pierwszymi lekami podawanymi zwierzętom są tetracykliny. Jednakże antybiotyki z tej grupy nie powinny być stosowane u ciężarnych loch, których leptospiroza dotyczy w największym stopniu. Przypadki z anemią oraz hemoglobinurią można również leczyć wspomagająco równolegle z prowadzoną antybiotykoterapią poprzez transfuzje krwi, jednak opłacalność ekonomiczna i efektywność takiego postępowania jest sprawą dyskusyjną.

Profilaktyka

W profilaktyce ogólnej duże znaczenie ma rutynowy monitoring stada w celu stałego nadzoru...