Leptospiroza bydła i świń

Diagnostyka

Diagnostyka przyczyn poronień i przypadków martwych urodzeń w kierunku leptospir może być prowadzona poprzez badanie serologiczne, test immunofluorescencji, test PCR oraz posiew bakteriologiczny. Wskazane jest pobranie do badań próbek krwi (ewentualnie płyn przesiękowy z jam ciała), płuc, nerek oraz wątroby pochodzących z poronionych płodów lub martwych noworodków. W tab. 1 przedstawiono dostępne i zalecane przez OIE (5) metody diagnostyczne leptospirozy w stadzie. Jej występowanie może być potwierdzone poprzez badanie mikrobiologiczne, jednakże izolacja bakterii jest bardzo kłopotliwa. Materiałami do badań mogą być nerka, krew, mleko, mózg, płuca, wątroba, płyn z jamy opłucnej oraz mocz (5). Aby izolacja bakterii przebiegała prawidłowo, należy przesyłany materiał szybko schłodzić do temperatury 4°C, ponadto nie może on wykazywać zaawansowanej autolizy, jednocześnie w badanych tkankach nie mogą znajdować się pozostałości antybiotyków. Z tych względów w praktyce terenowej badania takie przeprowadza się rzadko.

Tab. 1. Metody diagnostyczne leptospirozy

Diagnostyka w celu określenia prewalencji w stadzie opiera się głównie na badaniu serologicznym przy pomocy testu aglutynacji mikroskopowej (MAT) (4, 5). Dzięki tej technice możliwe jest określenie również serowaru, który zainfekował danego pacjenta. Często zdarzają się przypadki obecności w stadzie przeciwciał dla więcej niż jednego serowaru, a nawet pojedynczy wynik pozytywny należy traktować jako świadczący o zakażeniu całego stada (16). Zgodnie z wytycznymi OIE badanie MAT polega na potwierdzeniu czterokrotnego wzrostu miana par surowic. Aby prawidłowo określić obecność bakterii należy każdorazowo pobrać próbkę reprezentatywną dla stada, która powinna pochodzić od 10% zwierząt. Przyjmuje się, że miana powyżej 1:100 określa się jako dodatnie.

U osobników martwo urodzonych można pobrać krew lub płyny przesiękowe z jamy opłucnowej lub osierdzia w celu oznaczenia miana przeciwciał dla dane...