Zatrucia jonoforami u bydła – analiza przypadków

Salinomycyna

Gava i in. (14) donosili o śmierci 13 spośród 46 jałówek rasy simentalskiej, krótko po wystąpieniu utraty koordynacji, sztywnego chodu, biegunki, spadku masy ciała, drżenia mięśni, zmniejszonej tolerancji na wysiłek, duszności i, niekiedy, ciemnego moczu. Niektóre zwierzęta znaleziono martwe, inne padały, gdy zostały zmuszone do ruchu. Wyraźne zmiany patologiczne obejmowały następujące symptomy: zawał blady mięśnia sercowego, krwotoki podnasierdziowe, wodosierdzie, obecność wysięku w jamie opłucnej, przekrwienia i obrzęk płuc oraz, w niektórych przypadkach, obrzęk tkanki podskórnej i charakterystyczną muszkatołową wątrobę. Główne zmiany histopatologiczne polegały na martwicy i zaniku włókien mięśnia sercowego, które zostały zastąpione włóknistą tkanką łączną. Około 9 dni przed pierwszymi padnięciami jałówki leczono z powodu kokcydiozy premiksem zawierającym 6% salinomycyny.

Cztery cielęta padły w krótkim czasie po karmieniu. Zwierzęta początkowo wykazywały anoreksję, później pojawiały się depresja, osłabienie, ataksja, tachykardia, tachypnea i atonia żwacza. Notowano także obfite ślinienie. Jedno cielę wykazywało obrzęk i porażenie języka, obrzęk gardła i twarzy. Cielę padło 10 godzin po ekspozycji na paszę zawierającą salinomycynę. Drugiego dnia objawy zatrucia pojawiły się u pozostałych cieląt. Notowano jadłowstręt, silne wypełnienie żył szyjnych, ciężką duszność i dobrze słyszalny podczas osłuchiwania płuc chrzęst rozpieranych tkanek. Pojawiły się także biegunka i odwodnienie. Ponieważ nie ma antidotum ani specyficznego leczenia zatruć wywołanych przez jonofory, cielęta leczono wyłącznie objawowo (3).