Zatrucia jonoforami u bydła – analiza przypadków

W 2003 r. w północno-zachodniej Tasmanii zanotowano liczne przypadki nagłej śmierci wśród cieląt. W pierwszej fermie dwa cielęta, w wieku 3-4 tygodni, były ospałe oraz cierpiały na anoreksję. Następnego dnia te cielęta, wraz z czteroma innymi, znaleziono martwe. W przeciągu kolejnych 5 dni padło kolejne 14 cieląt. W tym obiekcie w tym samym czasie odchowywano łącznie 101 jałówek w wieku do 6 tygodni. Wszystkie otrzymywały taką samą paszę, z wyjątkiem dwóch grup, które były karmione przechowywaną rozmrożoną siarą zmieszaną z dodatkiem premiksu zawierającego w swoim składzie monenzynę. Zmiany anatomopatologiczne i histologiczne u padłych po 5-6 dniach cieląt wykazały zwyrodnienia mięśnia sercowego oraz mięśni szkieletowych, co nasuwało podejrzenie zatrucia monenzyną. Okazało się, że w premiksie stężenie monenzyny było 10 razy wyższe niż wartość deklarowana przez producenta. W tym samym czasie w drugiej lokalizacji padło 80 cieląt, które były karmione tą samą partią paszy. W trzeciej lokalizacji utracono cztery cielęta, jednakże karmiono je krótko. Natomiast w czwartej lokalizacji premiks był dodawany w niewielkich ilościach. Z tego powodu nie odnotowano żadnych strat. Łącznie w wyniku błędu w mieszaniu paszy padło 112 jałówek (10).

Zatrucie monenzyną zostało zdiagnozowane we wschodniej części Saskatchewan w Kanadzie. W przeprowadzonych tam badaniach żywieniowych wykorzystano 86 buhajów rasy Maine Anjou. Buhaje były – na prośbę hodowców – poddane badaniom w komercyjnej wytwórni pasz. Eksperyment trwał 140 dni. Buhaje przez pierwsze dni były utrzymywane na diecie przygotowawczej, a następnie otrzymywały właściwą dietę testową. W żadnym momencie eksperymentu nie planowano podawania im monenzyny. Od 2 do 4 grudnia, a następnie 22 i 23 grudnia 1981 r. byki niespodziewanie zmniejszyły pobieranie paszy. Wykazywały apatię, małą aktywność ruchową oraz lekkie zaburzenia oddechowe. Były to pierwsze obserwowane nieprawidłowości. 30 grudnia padł pierwszy byk, następnie dr...