Rozpoznawanie anaplazmozy granulocytarnej u kotów

Omówienie

By postawić ostateczne rozpoznanie anaplazmozy granulocytarnej, obok wyników badania klinicznego i danych uzyskanych z wywiadu konieczne jest wykonanie badań dodatkowych.

Badaniem mikroskopowym rozmazów krwi pobranej od chorych kotów i barwionych metodą Diff-Quick, Wrighta lub Giemzy obecność moruli A. phagocytophilum wykazać można w cytoplazmie neutrofili lub eozynofili (14, 16, 25). Są to wtręty koloru od ciemnoniebieskiego do fioletowego, zbudowane z wielu delikatnych ciałek początkowych kształtu okrągłego, owalnego lub pręcikowatego o wielkości 0,18-1,4 μm (ryc. 1). Niekiedy ulegają rozpadowi na pojedyncze ciałka podstawowe (14, 25). Morule pojawiają się w granulocytach w ostrej fazie choroby, w neutrofilach 2 dni od wystąpienia pierwszych objawów choroby (26).

Coraz częściej w rozpoznawaniu anaplazmozy granulacytarnej oraz w ocenie sytuacji epizootycznej, w tym w wykrywaniu zakażeń subklinicznych tymi riketsjami, wykorzystywane są metody biologii molekularnej, a przede wszystkim PCR (6, 14, 20, 21). Materiałami, z których można izolować DNA do amplifikacji, mogą być: pełna krew, leukocyty, szpik kostny lub skrawki śledziony (5, 21). Technika PCR pozwala na wczesną diagnozę choroby już w ostrej fazie i jest najczulszą ze wszystkich metod diagnostycznych wykorzystywanych w rozpoznawaniu anaplazmozy.

W diagnostyce anaplazmozy wykorzystywane są także badania serologiczne. Mają one jednak ograniczoną przydatność w rozpoznawaniu ostrej fazy zakażenia, gdy nie doszło jeszcze do wytworzenia swoistych dla A. phagocytophilum przeciwciał w surowicy zakażonego osobnika. Ponadto niekiedy obserwuje się wystąpienie w badaniach serologicznych reakcji krzyżowych pomiędzy A. phagocytophilum a np. A. marginale (27).

Mimo że testy SNAP 4Dx zarejestrowane są jako produkt przeznaczony do rozpoznawania anaplazmozy, boreliozy, erlichiozy i dirofilariozy psów (28-30), okazały się także skutecznym narzędziem diagnostycznym anaplazmozy kotów. Wyniki badań w...