Rozpoznawanie anaplazmozy granulocytarnej u kotów

Badania własne

Badania przeprowadzono na 30 kotach (18 samicach i 12 samcach), rasy europejskiej, w wieku 1-15 lat, podzielonych na trzy grupy po 10 osobników każda. W grupie pierwszej zebrano koty domowe, które nigdy nie miały kontaktu z kleszczami. W grupie drugiej umieszczono osobniki, u których wystąpiły objawy i zaburzenia nasuwające podejrzenie ostrej anaplazmozy (gorączka, kulawizna, krwawienia z dziąseł, anemia, trombocytopenia), z powłok ciała których 7-14 dni przed wystąpieniem objawów klinicznych usunięto kleszcze. Grupę trzecią stanowiły zwierzęta z nieswoistymi objawami klinicznymi (przejściowa gorączka, utrata apetytu, chudnięcie), u których w badaniu hematologicznym notowano trombocytopenię, z powłok ciała których przed 1-2 miesiącami usunięto kleszcze.

Od wszystkich zwierząt pobierano pełną krew celem wykonania barwionych rozmazów ocenianych mikroskopowo w kierunku anaplazmozy i piroplazmozy oraz wykorzystywaną do badań molekularnych (PCR – łańcuchowa reakcja polimerazy) w kierunku anaplazmozy i piroplazmozy. Badanie molekularne w kierunku piroplazmozy oraz anaplazmozy przeprowadzono wg metodyki opisanej przez Adaszka i wsp. (23, 24).

Dodatkowo z krwi wszystkich osobników użytych w badaniu pozyskiwano surowicę wykorzystywaną następnie do badań serologicznych w kierunku anaplazmozy, wykonywanych przy pomocy testu SNAP 4Dx wg procedury podanej przez producenta (IDEXX).

Mikroskopowym badaniem barwionych rozmazów krwi w erytrocytach żadnego z kotów nie wykazano obecności piroplazm. Także wyniki PCR wykazały brak DNA pierwotniaków w tym materiale. Obecność moruli Anaplasma stwierdzono natomiast badaniem mikroskopowym w neutrofilach czterech kotów grupy drugiej i jednego grupy trzeciej. Obecność materiału genetycznego A. phagocytophilum potwierdzono badaniem PCR we krwi sześciu kotów grupy drugiej (w tym u czterech osobników, u których wykazano obecność moruli w leukocytach) oraz trzech grupy trzeciej (w tym u jednego osobnika, u którego ...