Eozynofilowe zapalenie rogówki i spojówek u kotów − opis przypadku

Leczenie

Klasycznie FEK leczy się za pomocą miejscowo podawanych kortykosteroidów. Przed ich zastosowaniem należy wykonać próbę z fluoresceiną, aby wykluczyć uszkodzenie nabłonka rogówki. Na ogół stosuje się krople lub maści zawierające octan prednizolonu lub deksametazon. W zależności od stopnia objawów leki podaje się trzy do czterech razy dziennie i stopniowo zmniejsza częstotliwość ich podawania.

W sytuacji, kiedy oprócz nacieku obecne są również owrzodzenia rogówki, przed wprowadzeniem terapii sterydowej należy rozważyć antybiotykoterapię miejscową oraz w przypadku silnej bolesności mydriatyki (Atropina, Tropikamid) (5, 6).

Miejscowe zastosowanie cyklosporyny (0,5-proc maść, 1-2-proc roztwory) może być alternatywnym rozwiązaniem do stosowania kortykosteroidów. Preparaty aplikuje się początkowo dwa do trzech razy dziennie. Uważa się jednak, że terapia ta jest mniej efektywna, szczególnie we wczesnej fazie schorzenia. Oczekiwane efekty uzyskuje się przy terapii długotrwałej (1, 4).

Niesteroidowe środki przeciwzapalne (bromfenak lub diklofenak) można stosować w celu złagodzenia ryzyka uszkodzenia rogówki. Są one uważane za bezpieczniejsze, ale mniej skuteczne niż miejscowo działające sterydy.

Biorąc pod uwagę potencjał kociego herpeswirusa jako czynnika przyczynowego lub nasilającego eozynofilowe zapalenie rogówki, niektórzy okuliści wprowadzają terapię przeciwwirusową jako wsparcie podstawowego leczenia. Przykładem może być acyklowir (Viru-POS) aplikowany cztery razy w ciągu doby. Podanie miejscowych leków przeciwwirusowych powinno zmniejszyć objawy zaostrzenia choroby.

W przypadku, gdy właściciel ma problemy z regularnym podawaniem leków miejscowych lub gdy sama terapia jest niewystarczająca, można rozważyć wprowadzenie steroidów ogólnie. Prednizolon w dawce 5 mg/kg m.c. dwa razy dziennie przez 2-3&nb...