Stany nagłe w endokrynologii psów

Podczas nawadniania w przypadku niezamierzonego obniżenia poziomu glukozy we krwi poniżej 8 mmol/l (ok. 144 mg/dl) do podawanego dożylnie roztworu dodać należy 50% glukozy w celu uzyskania stężenia 5%. W tym momencie należy zaprzestać podawania insuliny, a poziom glukozy mierzyć co godzinę w celu zoptymalizowania szybkości wlewu. Jeśli poziom glukozy waha się w przedziale 8-15 mmol/l, należy podawać insulinę w dawce 0,5 IU/kg m.c. podskórnie co 6-8 godzin. W przypadku braku wyrównania gospodarki wodnej w dalszym ciągu stosujemy domięśniowe podawanie insuliny. Po podskórnym podaniu insuliny określamy poziom glukozy po 2-3 godzinach w celu optymalizacji dawki insuliny, korygując ją o 10-20% dla uzyskania glikemii na poziomie 6-8 mmol/l (18). W przypadku zwierząt, u których powróciło pragnienie i ustąpiły wymioty, możliwe jest przejście na insulinę długodziałającą (10).

Stężenie glukozy ulega zwykle obniżeniu już po samej płynoterapii i koniecznej w przypadku kwasicy ketonowej korekcie poziomu potasu – podawanie go jest konieczne nawet w przypadku pacjentów z normalnym poziomem wyjściowym. Niedobór tego pierwiastka w komórkach wynika z deficytu insuliny oraz wymiotów i zwiększonej jego utraty poprzez tkankę nabłonkową na skutek wzrostu poziomu aldosteronu indukowanego hipowolemią (18). Najłatwiej dawkować potas w przypadku nawadniania z użyciem 0,9-procentowego NaCl, ponieważ podczas podawania płynów wieloelektrolitowych konieczne jest korygowanie dawki w oparciu o zawartą w nich ilość tego pierwiastka. W 2 godziny po rozpoczęciu infuzji konieczne jest oznaczenie zawartości potasu we krwi, która musi zostać doprowadzona do normalnej przed rozpoczęciem insulinoterapii (ponowna kontrola).

Ogólne dawkowanie przedstawiono w tab. 1. Po zastosowaniu płynoterapii współistniejąca kwasica metaboliczna zostaje z reguły skorygowana i tylko w wyjątkowych przypadkach wymaga oddzielnego leczenia, natomiast w kolejnych dniach problemem bywa hipofosfatemia, której zwalczan...