Stany nagłe w endokrynologii psów

Leczenie ma na celu przywrócenie prawidłowej objętości krwi krążącej, przeciwdziałanie hipotensji, a także korekcję zaburzeń wodno-elektrolitowych, równowagi kwasowo-zasadowej oraz hipoglikemii. Do ustabilizowania stanu pacjenta zwykle wystarczająca jest terapia oparta na płynach i glikokortykosteroidach (7). Płynoterapię należy rozpocząć od dożylnego podania dużej ilości płynów (14). Przez pierwsze 1-2 godziny 0,9% NaCl aplikuje się w tempie 20-40 ml/kg m.c./h, a w razie potrzeby 60-90 ml/kg m.c./h. Jeśli zwierzę wykazuje hipoglikemię, po rozcieńczeniu należy podać 50-procentową glukozę w dawce 0,5-1,0 ml/kg m.c. Przy braku objawów hipoglikemii podaje się glukozę w 2,5-5,0-procentowym roztworze z NaCl (14).

W przypadku niereagującej na płynoterapię hiperkaliemii oraz ciężkiej bradyarytmii postępowaniem z wyboru jest dożylne podanie krystalicznej insuliny w dawce 0,25-0,5 U/kg m.c. wraz z 10-procentową glukozą w ilości 20 ml na każdą jednostkę insuliny – połowę przewidzianej dawki glukozy w formie bolusa, pozostałą część w trwającej 6-8 godz. infuzji.

Innym sposobem korygowania zaburzeń rytmu serca związanych z hiperkaliemią jest zastosowanie 10-procentowego glukonianu wapnia w dawce 0,5-1,0 ml/kg m.c. (2-10 ml na psa), w trwającej 10-15 minut infuzji. Korygowanie niedoboru glikokortykosteroidów odbywa się z użyciem deksametazonu (0,05-0,5 mg/kg i.v.), prednizolonu (4-20 mg/kg i.v.) lub hydrokortyzonu (2-4 mg/kg i.v.) (7).

Psy dotknięte kryzysem nadnerczowym są pacjentami wysokiego ryzyka, znajdującymi się w stanie bezpośredniego zagrożenia życia, dlatego konieczne jest u nich monitorowanie parametrów, takich jak ciśnienie tętnicze krwi, produkcja moczu, wskaźniki nerkowe oraz wykonywanie badania EKG (7). W większości przypadków w odpowiedzi na terapię obserwuje się bardzo szybką poprawę kliniczną. Zwierzęta zwykle już w drugiej dobie odzyskują apetyt, co umożliwia rozpoczęcie niebędącego przedmiotem tego opracowania doustnego, dożywotniego podawania ...