Farmakoterapia infekcji bakteryjnych układu oddechowego u psów i kotów. Część I

Powyższe leczenie uwzględnia w algorytmie postępowania optymalizującego terapię przeciwbakteryjną, również następujące wskaźniki farmakokinetyczne danego chemioterapeutyku, takie jak: wartość maksymalnego stężenia leku w osoczu i czas, po jakim lek osiągnie to stężenie oraz całkowitą ilość wchłoniętego leku. Model skuteczności działania chemioterapeutyku przeciwbakteryjnego zależy bowiem albo od wartości osiąganego w płynach ustrojowych stężenia, albo od długości okresu skutecznej ekspozycji patogenu na lek, co pozwoliło na podział chemioterapeutyków przeciwbakteryjnych na dwie grupy stężeniozależne (concentration-dependent) i czasozależne (time-dependent).

Do pierwszej grupy należą antybiotyki aminoglikozydowe, fluorochinolony, nitroimidazole, do drugiej antybiotyki beta-laktamowe (penicyliny i cefalosporyny), makrolidy, linkosamidy, tetracykliny czy sulfonamidy i sulfonamidy potencjonowane. Przy stosowaniu leków stężeniozależnych dawkowanie i częstotliwość podawania powinny uwzględnić osiągnięcie przez lek odpowiednio wysokiego stężenia, które w stosunkowo krótkim czasie wyeliminuje większość komórek wrażliwego patogenu.

Przy stosowaniu chemioterapeutyków stężeniozależnych występuje długi okres (< 6 godz.) tzw. efektu poantybiotykowego (postantibiotic effect, PAE), który polega na supresji wzrostu bakterii, pomimo spadku stężenia chemioterapeutyku przeciwbakteryjnego w surowicy poniżej wartości MIC. Z kolei przy stosowaniu chemioterapeutyków czasozależnych ich dawkowanie i częstotliwość podawania powinny zapewnić utrzymanie się odpowiednio skutecznego stężenia leku (powyżej wartości MIC dla danego patogenu) przez okres niezbędny do wyeliminowania większości komórek patogennego drobnoustroju.

Czas ten w przypadku takich antybiotyków bakteriobójczych, jak antybiotyki β-laktamowe, jest konieczny do wejścia większoś...