Dysplazja jako główna przyczyna osteoarthritis

Prewencja

Działania prewencyjne wprowadzone na etapie rozwoju szkieletowego wykazują się najwyższą skutecznością w ograniczaniu postępu choroby zwyrodnieniowej. Ich bezpośrednim celem jest ograniczenie rozwoju choroby zwyrodnieniowej u danego osobnika w późniejszym życiu i dlatego są wykonywane już w wieku trzech miesięcy. Badanie wykonywane do oceny w celach hodowlanych jest wykonywane po zakończeniu wzrostu, w wieku 15 miesięcy, kiedy jest już za późno na wdrożenie najskuteczniejszych działań prewencyjnych. Progresywny charakter choroby oznacza, że zmiany postępują i nie ulegają wycofaniu. Wczesna diagnostyka przesiewowa pozwala na wykrycie predyspozycji do rozwoju choroby przed wystąpieniem objawów klinicznych i zanim rozwiną się nieodwracalne zmiany zwyrodnieniowe. Na proces diagnostyczny składają się: wywiad, obserwacje postawy i ruchu, badanie kliniczne, badanie ortopedyczne, badanie w sedacji i badania obrazowe. Informacje zebrane na każdym etapie pozwalają odpowiednio zakwalifikować pacjenta do leczenia zachowawczego, farmakologicznego, chirurgicznego lub fizjoterapii (1, 2, 14, 15, 24, 33).

Do terapii zachowawczych zaliczamy leczenie bólu, modyfikację aktywności, żywienia, odpowiednią suplementację (13).

Zabiegi fizjoterapeutyczne pomagają zmniejszyć dolegliwości bólowe (magnetoterapia, laseroterapia), mają działanie przeciwzapalne (laseroterapia), pomagają poprawić i utrzymać ruchomość stawów (zabiegi manualne, hydroterapia) i zwiększyć lub utrzymać masę mięśniową (ćwiczenia, fitness, hydroterapia) (9, 13, 26).

Szeroko uznane metody profilaktyki chirurgicznej stawów biodrowych to zabieg symfizjodezy młodzieńczej (z ang. juvenile pubic symphusiodesis, JSP), osteotomie miednicy pojedyncza, podwójna lub potrójna (z ang. single/double/triple pelvic osteotomy, S/D/TPO), zabieg plastyki (nadbudowy) dogrzbietowego rowka panewki – daroplastyka (z ang. dorsal acetabular rim plasty – DARthro­plasty). W określonych przypadkach zalecaną formą leczeni...