Dysplazja jako główna przyczyna osteoarthritis

Koty

Prowadzonych jest coraz więcej badań w zakresie występowania dysplazji, OA i DJD u kotów. Opisywane są podobne schorzenia jak u psów, ale inna jest częstotliwość ich występowania. Rozwój wiedzy w tym zakresie pokazuje różnice w nasileniu i demonstrowaniu objawów klinicznych, które u kotów mają często mniej oczywisty charakter. U kotów występuje zarówno dysplazja stawów łokciowych (MCD) i biodrowych, OCD i zwichnięcie w stawie rzepkowo-udowym. Typowym schorzeniem dotyczącym głowy kości udowej jest złuszczenie nasady bliższej kości udowej, grupą predysponowaną są kastrowane samce w wieku 1-3 lat. U kotów opisuje się tendinopatię ścięgien mięśni zginaczy stawu nadgarstka, która, inaczej niż u psów, częściej rozwija się jako pierwotne schorzenie niż wtórnie do dysplazji stawu łokciowego. Obserwuje się także częstsze niż u psów OA stawów nadgarstkowych, co może wynikać z urazów towarzyszących upadkom z dużej wysokości. U kotów szkockich zwisłouchych opisuje się swoistą dla tej razy formę osteochondrodysplazji stawów skokowych (2, 7, 21, 22).

Inne czynniki ryzyka

Badania obejmujące dysplazję stawu biodrowego prowadzono już w pierwszej połowie XX w., pierwsza publikacja obejmująca szerzej dysplazję stawów biodrowych i psów ukazała się w 1935 r., badania nad genetycznymi podstawami dysplazji są wciąż prowadzone. Próby eliminacji choroby w populacji poprzez eliminowanie z rozrodu osobników chorych nie przyczyniły się do znacznego zmniejszenia występowania tej choroby. Krzyżowanie osobników wolnych od dysplazji nie daje gwarancji potomstwa wolnego od tej choroby. Przyczyną jest niska dziedziczność, co oznacza, że poza czynnikami genetycznymi na rozwój dysplazji i choroby zwyrodnieniowej mają wpływ także warunki środowiskowe.

Zbyt wysoka aktywność u psów (zarówno jej ilość, jak i natężenie) w fazie wzrostu może powodować nadmierne obciążenie struktur stabilizujących stawy biodrowe (torebka stawowa, więzadło głowy kości udowej), co prowadzi do oddalenia o...