Dysplazja jako główna przyczyna osteoarthritis

Staw biodrowy

W rosnącym stawie biodrowym panewka dopasowuje się kształtem do głowy kości udowej. Pasywne pierwotne stabilizatory to: więzadło głowy kości udowej, torebka stawowa i rąbek panewki (33). Jeśli panewka biodrowa oraz główka kości udowej są prawidłowo wykształcone i powierzchnie stawowe dobrze do siebie przylegają, w stawie pojawia się zjawisko podciśnienia (35). Rąbek panewki oraz cienki film mazi stawowej rozprowadzony równomiernie pomiędzy powierzchniami stawowymi powodują, że do ich oddzielenia potrzebne jest użycie istotnej siły.

Możemy zaobserwować to zjawisko, umieszczając kroplę wody pomiędzy taflami szkła. Będą one przesuwalne względem siebie, ale trudno będzie je od siebie oderwać. Analogiczne zjawisko występuje w dobrze dopasowanym stawie biodrowym. Jeśli z przyczyn genetycznych panewka nie jest odpowiednio ukształtowana lub w wyniku nadmiernego przeciążenia, np. na skutek dużej aktywności lub otyłości, dochodzi do niewydolności stabilizatorów, powierzchnie stawowe nie przylegają do siebie prawidłowo i efekt podciśnienia zmniejsza się lub zanika. Procesy degeneracyjne mają charakter progresywny, ponieważ ich przyczyny – nieprawidłowe uformowanie stawu lub jego niestabilność – rzadko ustępują w naturze bez interwencji medycznej.

Dysplazja może prowadzić do podwichnięcia, czyli oddzielenia się od siebie powierzchni stawowych, lub całkowitego zwichnięcia, czyli przemieszczenia głowy kości udowej poza obszar panewki biodrowej bez wystąpienia urazu, bądź czyni taki staw bardziej podatnym na zwichnięcie w przypadku normalnej aktywności fizycznej (29).

Staw łokciowy

Najczęstszą przyczyną powstawania niefizjologicznych obciążeń w stawie jest asynchroniczny wzrost kości łokciowej i promieniowej. Za wzrost kości promieniowej na długość odpowiadają chrząstka wzrostowa proksymalna i dystalna w proporcji 50-50%.

Kość łokciowa rośnie na długość praktycznie całkowicie przez chrząstkę wzrostową przynasady dalszej. W zależności od tego,...