Analiza biochemiczna krwi

Sposób działania

W obydwu technikach źródło światła emituje fale o określonej długości, które następnie przepuszczane są przez odpowiedni układ optyczny, zapewniający monochromatyczność. Najczęściej jest to światło z zakresu widzialnego dla człowieka o długości fali w zakresie 380-750 nm (barwa od fioletowej do czerwonej) (1). Każda badana substancja ma znane spektrum pochłaniania określonej długości fali światła. Strumień światła pada na kuwetę, w której znajduje się przygotowany roztwór badanej substancji lub jest kierowany na przygotowane podłoże (slajd, pasek, dysk) zawierające badaną substancję. Światło po przejściu przez kuwetę lub odbite od podłoża pada na fotodetektor mierzący natężenie światła.

Uzyskana wartość jest miarą pochłaniania światła w wyniku absorpcji i jest wprost proporcjonalna do stężenia badanej substancji w roztworze lub w podłożu. W przypadku oznaczeń stężeń substancji, parametrów oceniana jest ekstynkcja (miara zmniejszania się intensywności światła przechodzącego przez ośrodek) danej substancji (metoda bezpośrednia) lub ekstynkcja produktów reakcji enzymatycznych, w których badana substancja bierze udział. Ta druga metoda jest wykorzystywana przy oznaczaniu aktywności enzymów (wątrobowych, trzustkowych), ale także w przypadku innych substancji, albowiem pozwala eliminować pewne zafałszowania. Dla przykładu, oznaczanie bezpośrednie stężenia mocznika w surowicy może opierać się na reakcji z udziałem monooksymu diacetylu, niemniej jednak wymaga użycia niebezpiecznych odczynników.

Metody pośrednie polegają na oznaczaniu amoniaku powstałego z mocznika. Jako enzym w tej reakcji stosuje się ureazę, która hydrolizuje mocznik do amoniaku i dwutlenku węgla. Po połączeniu amoniaku z 2-oksoglutaranem i redukowaną formą dinukleotydu nikotynoamidoadeninowe...