Choroby skóry wywołane przez wirusy i pierwotniaki

Objawy kliniczne i badania laboratoryjne

Choroba u psów manifestuje się zazwyczaj obecnością zmian w obrębie skóry, gałek ocznych, regionalnym lub uogólnionym powiększeniem węzłów chłonnych, spadkiem masy ciała, osłabieniem i uszkodzeniem kłębuszków nerkowych. Z kolei pojawiające się okresowo kulawizny są wynikiem różnego rodzaju zmian zapalnych w obrębie stawów kończyn, bolesnych zmian rozwijających się w obrębie łożyska pazurów, a także nadmiernego rogowacenia opuszek palcowych, zapalenia skóry części podeszwowej, a niekiedy także zmian w obrębie kości. Złuszczające zmiany skórne, obecność drobnych łusek naskórkowych, obszarów silnego rogowacenia jest obserwowana szczególnie na głowie i kończynach.

Dość charakterystyczne są wyłysienia i zmiany złuszczające dookoła oczu, znacznego stopnia hiperkeratoza płytki nosowej i opuszek palcowych, wrzodziejące zapalenie skóry, guzkowe zapalenie skóry, zapalenie łożyska pazurów, a także zwiększona ich łamliwość. Obserwowano też postać o łagodniejszym przebiegu, która manifestowała się grudkowym zapaleniem skóry w obszarach słabo owłosionych (brzuch, małżowiny uszne, grzbiet nosa, okolica oczu) u psów o krótkiej sierści (boksery, rottweilery). Zwierzęta z leiszmaniozą wykazują podatność na bakteryjne zapalenia skóry i predyspozycję do nużycy. Ponadto autorzy obserwowali współistnienie leiszmaniozy z inwazją świerzbowca drążącego (Sarcoptes scabiei). Nie stwierdzono, aby obszary skóry szczególnie narażone na uszkodzenia (opuszki palcowe) lub te, na których często pasożytują wektory choroby (obwisłe wargi), były częściej zajęte przez proces zapalny w przebiegu leiszmaniozy lub też że liczba pasożytów w obrębie zmian była większa niż w innych obszarach skóry (16, 17).

Rozpoznanie leiszmaniozy

Rozpoznanie leiszmaniozy jedynie na podstawie obrazu klinicznego jest dość łatwe, jeśli chore zwierzęta pochodzą z terenów, gdzie choroba występuje endemicznie. Jednakże w przypadku, gdy została ona przeniesiona z zagranic...