Biopsja skóry w diagnostyce schorzeń dermatologicznych

Czas i dobór miejsc wykonywania biopsji skóry

Najlepsze diagnostycznie próbki pobieramy z miejsc, gdzie są w pełni rozwinięte zmiany, w okresie obecności wykwitów pierwotnych. Po zbadaniu skóry pacjenta określamy miejsca, gdzie są zmiany na tym samym etapie rozwoju. Obraz kliniczny, którego poszukujemy, to: plamka, grudka, płytka, guzek, guz, krosta, pęcherzyk, bąbel czy cysta. Zmiany późne: wykwity wtórne, czyli łuski, strupy, otarcia, nadżerki, wrzody, przetoki, szczeliny, zliszajowacenia są rezultatem końcowego stadium zmian patologicznych, samouszkodzeń lub infekcji bakteryjnych czy grzybiczych (1). W tego typu przypadkach przed przystąpieniem do przeprowadzenia biopsji powinniśmy zlikwidować wtórne infekcje. Niemniej jednak, leczenie często zmienia strukturę histopatologiczną, dlatego też niezbędna jest 2-3-tygodniowa karencja po odstawieniu leków, w szczególności immunosupresyjnych (3). Kolejnym ważnym elementem jest wybór miejsca, skąd pobierane będą próbki, odpowiednie przygotowanie skóry oraz dobór sposobu wykonania biopsji.

Jeśli chodzi o wybór miejsca biopsji, to istnieją następujące wskazania:

w pełni rozwinięte zmiany – najbardziej zalecane. Wyjątek stanowią choroby pęcherzowe z autoagresji, gdzie bardzo wczesne zmiany dają lepszy obraz histopatologiczny;małe zmiany – usuwamy w całości z marginesem (w zależności od nowotworu i badania cytologicznego – od 2 do 5 cm);zmiany rozsiane – pobieramy zwykle 5 próbek. Staramy się je pobrać z miejsc, gdzie wykwity są najbardziej charakterystyczne dla schorzenia, które podejrzewamy (2 szt.), bardzo wczesne (1 szt.) i późne (2 szt.);pojedynczy wrzód – usuwamy w całości, ponieważ w przyległych tkankach mogą być zmiany świadczące o przyczynie, czyli infekcji, nowotworze czy zespole zmian eozynofilowych;rozległe, wieloogniskowe wrzodziejące zmiany – próbki pobieramy z wrzodu i przylegających tkanek;wyłysienia – próbki pobieramy z centralnych obszarów zmian. Pomocne jest dla celów diagnostycznych pobrani...