Terapia babeszjozy u zwierząt

Terapia przyczynowa piroplazmozy bydła

Lekami najczęściej stosowanymi w leczeniu babeszjozy bydła wywołanej inwazjami na tle Babesia bigemina i Babesia bovis są: diminazen (3-5 mg/kg), imidokarb (1-3 mg/kg) i amikarbalid (5-10 mg/kg). Z powyższej trójki największa skuteczność cechuje imidokarb. Obok działania leczniczego wykazuje on także właściwości profilaktyczne w odniesieniu do obu inwazji. Stosowany w zapobieganiu chorobie chroni bydło przed zarażeniem przez 2 miesiące. Warto podkreślić, że zarażenia bydła pierwotniakami pod koniec ochronnego okresu działania imidokarbu mogą przyjmować charakter inwazji subklinicznych (30, 34). Imidokarb podany bydłu możne przenikać także do tkanek pasożytujących na nim kleszczy (wektorów B. bovis), prowadząc do utraty wirulencji przez przenoszone przez te wektory pierwotniaki Babesia bovis (1). Właściwości takich nie wykazuje w odniesieniu do kleszczy Boophilus decoloratus i przenoszonych przez nie pierwotniaków Babesia bigemina.

Jednym z pierwszych leków stosowanych w terapii piroplazmozy u krów na tle B. bigemina był błękit trypanu. Nie wykazuje on skuteczności w stosunku do B. bovis.

W latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych ubiegłego wieku w leczeniu babeszjozy bydła skutecznie stosowano oksytetracyklinę (35, 36, 37, 38), jednak praca Kuttlera i Johnsona (34), przedstawiająca wyniki badań nad skutecznością imidokarbu, oksytetracykliny oraz diminazenu w leczeniu inwazji B. bovis, wskazuje wyraźnie, że najwyższą aktywnością przeciw babeszjozie bydła cechuje się pierwszy z rozpatrywanych chemioterapeutyków.

Terapia przyczynowa babeszjozy psów

Obecnie najczęściej stosowanym lekiem w terapii piroplazmozy psów jest dipropionian imidokarbu. Zalecana dawka chemioterapeutyku podawana jednokrotnie lub dwukrotnie w odstępie 2 tygodni to 5-6,6 mg/kg. Imidokarb należy podawać podskórnie lub domięśniowo. We wczesnej babeszjozie odpowiedź ze strony organizmu na podanie leku jest na ogół szybka, co przejawia się p...