Terapia babeszjozy u zwierząt

Niekiedy jest on także stosowany w profilaktyce choroby.

Mimo że aplikacji imidokarbu (Imizol® MSD), podobnie jak i innych leków przeciwpierwotniaczych, może towarzyszyć wystąpienie objawów niepożądanych, takich jak ślinienie, wymioty, łzawienie czy biegunka, a także ból w miejscu iniekcji, uznaje się go za preparat bezpieczny (19). W jednym z opisywanych przypadków własnych lek z powodzeniem stosowano u ciężarnej suki. Nie obserwowano przy tym jego niekorzystnego wpływu na przebieg ciąży (20). Objawy związane z pobudzeniem układu przywspółczulnego można znieść, stosując atropinę (18, 21). Badania nad toksycznością imidokarbu prowadzone na szczurach wykazały, że dawka śmiertelna (LD50) dla tego gatunku zwierząt wynosi 450-1200 mg/kg. Obserwacje prowadzone na psach wskazują, że podanie leku nawet w ilości 9,9 mg/kg jest bezpieczne.

Niekiedy konieczne jest powtórzenie terapii imidokarbem po upływie 2 tygodni od pierwszej aplikacji, co związane jest z pewnego rodzaju niewrażliwością pierwotniaków na jego działanie i przetrwaniem okresu aktywności chemioterapeutyku w śledzionie. Dlatego też po zakończeniu leczenia babeszjozy konieczny jest monitoring pacjenta, polegający na kilkukrotnej analizie rozmazów jego krwi pobieranej w odstępach dwutygodniowych. Sporadycznie notuje się oporność pierwotniaków Babesia na terapię imidokarbem (21). W takich przypadkach alternatywnym leczeniem jest podanie chlorochiny hamującej syntezę DNA pierwotniaka, diminazenu zaburzającego procesy tlenowe pasożytów (22, 23, 24), pentamidyny (22), klindamycyny (17), metronidazolu lub ewentualnie błękitu trypanu (19, 25).

Wszystkie z wymienionych chemioterapeutyków cechuje jednak, w porównaniu z imidokarbem, znacznie niższa skuteczność w zwalczaniu inwazji piroplazm, zwłaszcza Babesia canis. Obserwacje własne (26, 27) wskazują także na skuteczność Imizolu® w zwalczaniu piroplazmozy u kotów. W opisanym przez nas pierwszym przypadku babeszjozy u kota w Polsce w terapii przyczynowej ...