Terapia babeszjozy u zwierząt

Patogeneza choroby 

Babeszjozę charakteryzuje bardzo różnorodny przebieg, uwarunkowany m.in. szczepem pasożyta wywołującym chorobę, wiekiem zwierzęcia, jego statusem immunologicznym, rasą, pochodzeniem, a także współistniejącymi chorobami.

Ustalenie odpowiedniego postępowania z pacjentem chorym na babeszjozę zależne jest od przebiegu inwazji. Niemal zawsze leczenie przyczynowe, polegające na podawaniu preparatów o działaniu antypierwotniaczym, musi być poparte terapią wspomagającą, zadaniem której jest podtrzymanie funkcji niezbędnych dla życia narządów i układów. Przedstawiona poniżej w sposób skrótowy patogeneza choroby pozwala zrozumieć, z jakimi zaburzeniami mamy do czynienia w przebiegu inwazji, a co za tym idzie wskazuje, jakim powikłaniom należy zapobiegać. Warto zaznaczyć, że mechanizmy warunkujące rozwój objawów klinicznych piroplazmozy są podobne niezależnie od gatunku pasożyta oraz gospodarza, którego choroba dotyczy. W związku z tym także metody terapii są zbliżone i oparte na podobnych zasadach.

Najogólniej można przyjąć, iż choroba występuje w dwóch postaciach: niepowikłanej i powikłanej. Niepowikłana babeszjoza objawia się tylko niedokrwistością, z kolei drugą formę inwazji cechuje upośledzenie funkcji wielu narządów. Anemia hemolityczna oraz zespół uogólnionej reakcji zapalnej (z ang. Systemic Inflammatory Response Syndrome – SIRS) są głównymi zaburzeniami prowadzącymi do niewydolności wielonarządowej (ang. Multiple Organ Dysfunction Syndrome – MODS) (11, 12). W ich powstawaniu udział biorą co najmniej dwa mechanizmy – zastój krwi oraz sekwestracja erytrocytów (13).

Różnorodność objawów klinicznych spotykana w przebiegu babeszjozy psów wynika nie tyle z bezpośredniego oddziaływania pasożytów na tkanki i narządy, co z indukowanych ich obecnością procesów zapalnych, którymi w różnym stopniu objęte są poszczególne organy i układy. Głównymi mediatorami tych reakcji zapalnych są: cytokiny, tlenek azotu, wolne rodniki tlenu, eikosano...