Przegląd wybranych chorób zakaźnych psów

Wścieklizna

Wścieklizna to śmiertelna choroba ludzi i zwierząt o zasięgu globalnym. Wywołuje ją wirus wścieklizny należący do rodzaju Lyssavirus. Jest czynnikiem wywołującym ostre zakażenie ośrodkowego układu nerwowego. Choroba ta jest znana od dawna. Pierwsze wzmianki na jej temat znaleziono w Kodeksie Esznunna, który jest datowany na XXIII w. p.n.e. (1). Według szacunków Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) wścieklizna rocznie jest przyczyną śmierci ok. 60 tysięcy ludzi na świecie (2). Do zakażenia dochodzi głównie poprzez kontakt śliny zakażonego zwierzęcia z uszkodzoną skórą lub błoną śluzową (w wyniku pogryzienia). Możliwe są także inne drogi zakażenia: aerogenna i dospojówkowa. Wprowadzenie obowiązkowych szczepień psów przeciwko tej chorobie w pierwszej połowie XX w. spowodowało znaczny spadek liczby przypadków wścieklizny u tych zwierząt (3). U zwierząt wolno żyjących wścieklizna nadal stanowi problem epizootyczny. Okres inkubacji choroby waha się od 2 tygodni do 6 lat (średnio od 2 do 3 miesięcy) (4). Objawy kliniczne mogą być zróżnicowane. Obraz kliniczny choroby zależy od tego, jaka forma występuje: cicha lub szałowa. Niezależnie od gatunku charakterystycznym objawem jest utrata naturalnego lęku przed człowiekiem. U psów występują zwykle: niepokój, ślinotok, agresja, spożywanie niejadalnych przedmiotów, nadmierna pobudliwość, porażenie kończyn i mięśni żuchwy, napady padaczkowe (5). Wirus cały czas jest obecny u zwierząt wolno żyjących i z tego względu nie należy bagatelizować możliwości zagrożenia epizootycznego i epidemiologicznego. W 2022 roku w Polsce zdiagnozowano 36 przypadków wścieklizny, z czego trzy przypadki dotyczyły zwierząt domowych (6). Wirus występuje w ślinie zakażonego zwierzęcia już 3-7 dni przed pojawieniem się objawów klinicznych, więc zagrożeniem mogą być zwierzęta niebudzące podejrzeń (7). Należy więc kłaść ogromny nacisk na profilaktykę, którą jest aktywna immunizacja zwierząt, zarówno domowych, jak i dzikich.

Parwowiroza
...