Poliuria i polidypsja. Cz. II – diagnostyka

SDMA

Metylowany aminokwas argininowy jest uwalniany do cytoplazmy po proteolizie komórek. Wydalany jest przez nerki, a jego stężenie w surowicy ściśle koreluje ze wskaźnikiem filtracji kłębuszkowej. Dlatego też jest on uznawany za dobry biomarker funkcjonowania nerek i jest używany do wczesnej diagnostyki chorób nerek. Stężenie SDMA wzrasta po utracie około 40% funkcji nerek.

Jest to o wiele szybszy znacznik w porównaniu z kreatyniną, która wzrasta po utracie średnio 75% funkcjonalności, a jak wiadomo, sama zdolność zagęszczania moczu jest zaburzona przy utracie średnio 66%. U zwierzęcia z niewłaściwie niskim stężeniem mocznika utrzymujący się wzrost stężenia SDMA w surowicy większy niż 20 µg/dl wskazuje na chorobę nerek, nawet w przypadku braku podwyższenia poziomu kreatyniny. W takim wypadku wskazane jest wykonanie pełnych badań diagnostycznych oraz odpowiednie monitorowanie pacjenta. Jeżeli podwyższenie stężenia SDMA w surowicy jest bardziej umiarkowane, czyli w zakresie od 15 do 19 µg/dl, należy wykonać pełne badanie moczu i poszukać innych dowodów potwierdzających rozpoznanie wczesnej choroby nerek.

Obniżone stężenie mocznika

Mocznik odgrywa główną rolę w utrzymaniu nerkowego gradientu stężeń w rdzeniu nerkowym. Jest on swobodnie filtrowany przez kłębuszek nerkowy, podczas gdy część jest również resorbowana przez komórki nabłonka kanalików, tworząc w ten sposób gradient. Niskie stężenie mocznika może być stwierdzone u pacjentów z chorobami wątroby. Ma ono wtedy wpływ na zdolność pacjenta do resorpcji wody. Sama PU/PD może prowadzić do zmniejszenia stężenia mocznika we krwi jako efekt rozcieńczenia moczu.

Hiponatremia

Sód, wraz z mocznikiem, odgrywa istotną rolę w utrzymaniu nerkowego gradientu. Chlorek sodu gromadzi się w rdzeniu nerki w wyniku działania wzmacniacza przeciwprądowego, głównie w grubej wstępującej pętli Henlego, a w mniejszym stopniu w cienkiej wstępującej pętli Henlego i innych segmentach nefronów w rdzeniach. Hiponatrem...