Premedykacja pacjenta geriatrycznego

Premedykacja

Aby zminimalizować stres i ból pacjenta, należy obchodzić się z nim maksymalnie delikatnie. Jak najwcześniej przed znieczuleniem należy założyć zwierzęciu dojście dożylne, w sposób jak najmniej dla niego stresujący. Warto wspomóc się preparatami o działaniu miejscowo znieczulającym, np. krem EMLA, po przygotowaniu aseptycznym skóry, a przed założeniem wenflonu. Należy pamiętać o tym, że pacjenci geriatryczni cierpią często z powodu choroby zwyrodnieniowej stawów, a co za tym idzie, standardowe techniki unieruchamiania mogą być dla nich niekomfortowe czy bolesne. Warto pozwolić pacjentowi na przyjęcie wygodnej dla niego pozycji, unikać trzymania na zimnej, śliskiej powierzchni, a także używać koców, ręczników czy legowisk typu drybed w celu zapewnienia komfortu (6, 8).

Premedykacja ma za zadanie ograniczyć stres pacjenta i zredukować dawki anestetyków potrzebnych podczas indukcji i podtrzymania znieczulenia ogólnego. Dobór leków będzie zależeć od kondycji fizycznej zwierzęcia, jego chorób współtowarzyszących, aktualnie przyjmowanych leków, a także efektu wymaganego przy wykonywanej procedurze (6-8).

Leki stosowane w premedykacji

Głównymi założeniami premedykacji są:

redukcja stresu pacjenta,

redukcja dawek anestetyków podawanych na etapie indukcji i podtrzymania znieczulenia ogólnego,

zapewnienie analgezji z wyprzedzeniem (ang. pre-emptive analgesia),

zapewnienie łagodnego okresu wybudzania.

Opioidy

Leki opioidowe doskonale sprawdzają się w protokołach premedykacji pacjentów geriatrycznych dzięki swoim umiarkowanym właściwościom uspokajającym, niewielkiemu wpływowi na układ krążenia oraz działaniu przeciwbólowemu. Należy jednak pamiętać, że leki z tej grupy będą wywoływać zależną od dawki depresję oddechową (najczęściej fentanyl i jego pochodne). Podanie morfiny może indukować wymioty w krótkim czasie od jej zastosowania. Poprzez pobudzanie większości mięśni zwieraczy mogą predysponować pacjenta do zaparć, a ich poda...