Biomarkery w diagnostyce niewydolności serca u psów i kotów

Biomarkery definiowane są jako możliwe do dokładnego zmierzenia parametry, które są wskaźnikami patologicznych i fizjologicznych procesów w organizmie oraz wskaźnikami odpowiedzi farmakologicznej na podjęte działania terapeutyczne (1, 2).

Aby wykorzystać biomarker w praktyce klinicznej, musi on wykazywać pewne cechy, m.in.:

musi być łatwy do zmierzenia niewielkim kosztem za pomocą dostępnych metod,jego oznaczenie musi dostarczyć do procesu diagnostycznego i leczniczego przydatnych informacji,wyniki jego oznaczenia muszą mieć silny związek z chorobą, w której diagnostyce chcemy go wykorzystać,musi być pomocny w diagnostyce i dostarczać informacji lepszych niż inne dostępne testy diagnostyczne (3).

Biomarkery sercowe mają swoje zastosowanie w określaniu rokowania oraz diagnozowaniu chorób serca (4). Możemy je podzielić ze względu na ich pochodzenie i funkcje na: markery uszkodzenia kardiomiocytów (np. troponiny sercowe, CK-MB), markery stresu kardiomiocytów (np. BNP, ANP, ST-2, adrenomedullina), markery przebudowy serca (np. MMP), markery stanu zapalnego (np. CRP, TNF-alfa, IL-1, 6, 10), markery dysfunkcji śródbłonka (np. P-selektyna, L-arginina) oraz markery neurohormonalne (np. endotelina 1) (5-7).

Niewydolność serca (ang. congestive heart failure, CHF) jest patofizjologicznym stanem, w którym serce jest niezdolne do przepompowania i dostarczenia odpowiedniej ilości krwi do narządów i tkanek przy prawidłowym ciśnieniu napełniania.

Na skutek zwiększenia ciśnienia napełniania w celu zapewnienia odpowiedniej perfuzji może dojść do zastoju krwi w narządach i jamach ciała, co może skutkować rozwojem stanów zagrażających życiu pacjenta, jak np. obrzęk płuc.

Wczesne rozpoznanie CHF i rozpoczęcie odpowiedniego leczenia poprawia rokowanie u chorego zwierzęcia i prowadzi do poprawy jego komfortu życia. Najczęstszymi przyczynami CHF są zwyrodnienie śluzowate zastawki dwudzielnej (ang. myxomatous mitral valve disease, MMVD) i kardiomiopatia rozstrzenio...