Nagły przypadek – nagłe znieczulenie
Przygotowanie do znieczulenia
Jeżeli pacjent ma zostać poddany zabiegowi i znieczuleniu, to wszystkie sprzęty oraz zaplecze sali operacyjnej powinny być gotowe, zanim pacjent zostanie znieczulony. Ma to na celu maksymalne skrócenie czasu znieczulenia i całej procedury, co przekłada się na zwiększenie szans na powodzenie zabiegu i przeżycie pacjenta. Obszar w klinice, w którym przeprowadza się zabiegi w trybie nagłym, powinien być wyposażony w odpowiedni sprzęt (do intubacji, do ratowania życia), w dostęp do tlenu i leki odwracające działanie leków znieczulających.
Gdy zabiegi wykonywane są w trybie nagłym, nie ma czasu na dokładną diagnostykę, pomimo wszystko powinno się wykonać oznaczenia najważniejszych parametrów krwi. Należą do nich:
- hematokryt,
- białko całkowite,
- glukoza,
- mocznik,
- elektrolity,
- równowaga kwasowo-zasadowa.
Oczywiście im więcej badań, tym dokładniejszą terapię można wdrożyć i określić szanse pacjenta. Badania obrazowe można wykonać po zabezpieczeniu przeciwbólowym pacjenta i jeżeli to koniecznie, po wprowadzeniu w sedację lub znieczulenie ogólne.
Monitorowanie pacjenta
Od samego początku pacjenta należy monitorować. Zmiany stanu zdrowia mogą nastąpić niespodziewanie. Bardzo ważnym elementem monitorowania jest stała i dokładna obserwacja pacjenta. Pozwala ona na wykrycie i zareagowanie w przypadku wystąpienia niespodziewanych zaburzeń, takich jak na przykład: wymioty, zatrzymanie oddechu, niedrożność dróg oddechowych, ból. Nie należy zapominać o podstawowych parametrach – typ oddychania i liczba oddechów, zabarwienie błon śluzowych, czas wypełniania kapilar, częstość uderzeń serca, jakość tętna, wypełnianie się żyły szyjnej zewnętrznej.
Jednocześnie rutynowo należy stosować monitoring zautomatyzowany:
- – nieinwazyjny pomiar oksygenacji krwi i pomiar pulsu (pulsoksymetria),
- – wentylacja – kapnografia,
- – EKG,
- – ciśnienie tętnicze.
Tym samym kontroluje się wentylację oraz stan hemodynamiczny pacjenta.
Pomocne w przypadku pacjentów niestabilnych może być badanie/monitoring pracy serca za pomocą dźwiękowego sygnału dopplerowskiego, odzwierciedlającego ton skurczowy serca. Jest to monitoring dźwiękowy, ciągły, w czasie rzeczywistym – to umożliwia niemal natychmiastowe zareagowanie lekarza i wdrożenie odpowiedniej dalszej diagnostyki i/lub leczenia w przypadku zaburzeń. W praktyce monitoring ten wygląda następująco – pacjent musi być znieczulony, bez odruchu połykania; sondę dopplerowską doprzełykową umieszcza się w przełyku pacjenta na wysokości serca. Sonda podłączona jest do detektora, który popularnie używany jest do pomiaru ciśnienia u kotów.
Monitoring, oprócz wykrywania zaburzeń, pozwala także na zaobserwowanie skuteczności prowadzonej terapii. Warto, aby monitorowane parametry notować co kilka minut na protokole, żeby móc zauważyć, jak zmieniały się w czasie.
