Elektrokardiografia dla techników weterynarii – zasady wykonywania zapisu

Elektrokardiografia (EKG) jest badaniem powszechnie wykonywanym w celu oceny czynności elektrycznej serca. Dostępność badania oraz jego niska cena pozwalają na jego szerokie zastosowanie w diagnostyce i monitorowaniu chorób układu krążenia u małych zwierząt. Technika ta ma już ponad sto lat. Mimo to jest jednym z ważniejszych narzędzi diagnostycznych w kardiologii.

Badanie elektrokardiograficzne jest jedną z podstawowych metod diagnostycznych wykorzystywanych w kardiologii i anestezjologii. Służy ono do oceny czynności elektrycznej serca. Polega na pomiarze (przy pomocy układu elektrod zamocowanych na skórze pacjenta) zmian niskich wartości natężenia prądu, które powstają w czasie przepływu impulsu elektrycznego przez mięsień sercowy.

Jest to tanie, proste w wykonaniu badanie, które można wykorzystać w każdej praktyce weterynaryjnej. Wynik badania elektrokardiograficznego, tzw. elektrokardiogram, jest graficznym przedstawieniem czynności elektrycznej serca. Dostarcza informacji o przepływie „prądu” przez serce, nie można jednak na jego podstawie stwierdzać zmian w zakresie czynności mechanicznej serca. Uzyskany obraz odpowiada depolaryzacji i repolaryzacji mięśnia sercowego.

Serce pełni w organizmie funkcję pompy, która tłoczy krew za pomocą naczyń do wszystkich tkanek. Skurcze mięśnia sercowego są generowane przez powstające cyklicznie impulsy, których celem jest spowodowanie depolaryzacji błon komórek mięśnia sercowego. Najważniejszym ośrodkiem generującym impulsy jest węzeł zatokowo-przedsionkowy położony w zatoce żylnej przedsionka prawego. Powstające w nich depolaryzacje rozchodzą się na przedsionki, czego skutkiem jest ich skurcz.

Zapewnia to wtłoczenie krwi z przedsionków do komór. Impuls kolejno dociera do węzła przedsionkowo-komorowego, a stąd do położonego niżej pęczka przedsionkowo-komorowego. Pęczek przedsionkowo-komorowy rozdziela się na dwie odnogi, prawą i lewą, które przewodzą impuls odpowiednio do ścian komory prawej i lewej. Efektami zadziałania impulsu w tym obszarze są skurcz komór i wypchnięcie krwi do tętnicy płucnej i aorty.