Zastosowanie fali uderzeniowej w fizjoterapii weterynaryjnej

Wskazania do zastosowania fali uderzeniowej (5-7, 9)

• powierzchowne i głębokie punkty spustowe,
• powierzchowne i głębokie tendinopatie,
• zwapnienia,
• utrudniony zrost kostny,
• martwica jałowa,
• martwica kostno-chrzęstna,
• chroniczne blizny,
• relaksacja mięśni,
• spastyczność,
• staw rzekomy,
• zapalenie kaletki, krętarza większego, nadkłykcia bocznego/przyśrodkowego,
• zapalenie rozcięgna podeszwowego,
• zespół cieśni nadgarstka,
• złamania (w tym utrudniony zrost kostny).

Jak większość zabiegów fizykalnych, także fala uderzeniowa ma ograniczenia do zastosowania. Każde przeciwwskazanie należy rozpatrzeć indywidualnie w stosunku do konkretnego przypadku.

Przeciwwskazania dotyczą w głównej mierze okolic ciała, na których nie powinny być wykonywane, należą do nich:

• kortykosteroidy w okolicy zabiegowej,
• implanty (elektroniczne, metalowe),
• chrząstka wzrostu,
• organy wypełnione gazem,
• okolica serca,
• odc. C/Th, bezpośrednia aplikacja na kręgosłup,
• choroby krwi,
• nowotwór,
• infekcje,
• okolica głowy,
• ciąża.

Procedury powinny być wykonywane wyłącznie przez osoby wykwalifikowane, które podejmują decyzję o przeprowadzeniu planowanego zabiegu na podstawie ogólnego stanu pacjenta.

Warstwa nawierzchniowa pokrywająca obszar wymagający leczenia powinna być krótka i czysta. Wcześniejsze golenie nie jest konieczne. Jednak długi, gruby płaszcz nawierzchniowy czy płaszcz zimowy należy przyciąć przed rozpoczęciem leczenia. Po nałożeniu wystarczającej ilości żelu do fali uderzeniowej obszar jest gotowy do leczenia i transmisji impulsów akustycznych do tkanki docelowej.

Zastosowanie w praktyce

Korzyści i skuteczność fali uderzeniowej zostały udokumentowane w licznych badaniach (2, 4, 5, 7-9).

Jest to wciąż stosunkowo nowa forma leczenia w medycynie małych zwierząt, która umożliwiła skuteczne leczenie schorzeń układu mięśniowo-szkieletowego, takich jak:

• dysplazja stawu biodrowego,
• tendinopatie (np. przyczepy ścięgna mięśnia dwugłowego ramienia),
• dysplazja stawu łokciowego,
• zapalenia stawów,
• staw rzekomy,
• zespół ogona końskiego (zespół kompresji),
• tendinopatia po zabiegu TPLO lub TTA,
• przykurcze mięśniowe (np. mięśnia podgrzebieniowego),
• zwapnienia/urazy mięśnia nadgrzebieniowego,
• osteoartroza,
• zapalenie ścięgien barku,
• zapalenie ścięgna rzepki.

Aby zapewnić precyzyjne dawki podczas leczenia, parametry takie jak „głębokość penetracji” oraz „intensywność” zogniskowanych systemów piezoelektrycznej fali uderzeniowej mogą być wybierane niezależnie od siebie. W weterynarii można tworzyć strefy ogniskowe o wielkości 172 mm (ognisko dystalne) i objętości ogniskowej do 2476 mm³, w zależności od wybranego do leczenia źródła terapii. Dla użytkowników oznacza to, że korzystając z systemu skupionej fali uderzeniowej, korzystają z technologii, która generuje precyzyjnie zdefiniowaną strefę ogniskową i wymaga precyzyjnej aplikacji w celu zlokalizowania tkanki docelowej.