Rola i zadania technika weterynarii podczas operacji małych ssaków oraz w opiece pooperacyjnej

Asysta podczas zabiegu operacyjnego

Wszystko zależy od rodzaju zabiegu i koniecznej pomocy. Często technika weterynarii prosi się o wykonywanie którejś z poniższych czynności:

1. Kontrolowanie parametrów życiowych zwierzęcia (oddech, tętno, temperatura). Wszystkie stwierdzane nieprawidłowości powinien on natychmiast zgłaszać lekarzowi.
2. Dodanie dożylnie (do kateteru) lub domięśniowo leków – mogą to być np. leki stosowane do znieczulenia zwierzęcia (jako przedłużenie narkozy), leki przeciwkrwotoczne, kroplówki. O dawce i rodzaju leków decyduje lekarz weterynarii. Lekarz weterynarii może również prosić asystującą mu osobę o zwiększenie lub zmniejszenie dawki leków stosowanych do narkozy wziewnej poprzez zmianę parametrów ustawionych na aparacie anestezjologicznym.
3. Pomoc przy trzymaniu tzw. haków, czyli przytrzymania ścian brzucha, ułatwiając tym samym chirurgowi prawidłową widoczność w jamie brzusznej, przytrzymywanie odpowiednich tkanek czy narządów (wskazanych przez chirurga).
4. Podawanie lekarzowi weterynarii stosownych narzędzi oraz materiałów potrzebnych mu w trakcie zabiegu (nici, gazików itp.). Ważne jest, aby asystent znał nazwy narzędzi, jakich będzie używać lekarz do danego typu zabiegu, i umiał je szybko znaleźć oraz podać. Powinien też wiedzieć, jaki rodzaj nici przygotować (stosowane do rozmiaru zwierzęcia i miejsca szycia). Przykład: jamę brzuszną psa zszywamy zazwyczaj nicią 2-0, a jamę brzuszną małego gryzonia – nicią 5-0. Taka nić powinna więc być w zasięgu ręki asystenta, gdy chirurg będzie zbliżał się do szycia brzucha. Technik weterynarii powinien się w tym orientować.

Ponieważ asysta technika weterynarii bywa istotnym elementem dobrze przeprowadzonego zabiegu, ważne są predyspozycje osoby, która chce taką funkcję pełnić. Musi być to osoba opanowana, która umie podejmować właściwe decyzje, pracując nawet pod wpływem dużego stresu. Czasem sytuacja na sali operacyjnej może wywoływać spore napięcie nerwowe zarówno u chirurga, jak i jego pomocników.

Asystent nie może się w kryzysowej sytuacji „rozklejać”, wpadać w panikę ani tracić przytomności. Autorka pisze to z lekkim uśmiechem na twarzy, bo przypomina sobie sytuację, gdy miała na stole psa z krwotokiem w brzuchu, a obok stołu zemdlałego asystenta. Jest to bardzo trudna sytuacja dla chirurga. Warto więc najpierw sprawdzić swoje siły i reakcje na krew oraz stres w innych sytuacjach, a dopiero później podejmować próby asysty chirurgicznej.