Problemy ortopedyczne psów geriatrycznych i fizjoterapia psich seniorów

Rozwój medycyny weterynaryjnej w ostatnich latach znacznie wydłużył czas życia naszych zwierząt. Każda z ras w podeszłym wieku ma predyspozycję do danych jednostek chorobowych.
Ogólne efekty starzenia się u każdego psa są jednak takie same.

Typowy wiek, od którego psy zalicza się do grupy seniorów, zależy od ich masy ciała: dla psów ras małych (0-10 kg) wynosi on około 11 lat, średnich (11-25 kg) – 10 lat, dużych (25-40 kg) – 8 lat, a ras olbrzymich (powyżej 40 kg) – 7 lat (3). Jak już wspomniano, każda z ras w podeszłym wieku ma predyspozycję do danych jednostek chorobowych, np. jamniki, basset houndy i maltańczyki – do dyskopatii, boksery i owczarki niemieckie – do spondylozy, a labradory i golden retrievery – do osteochondrozy stawu ramiennego.

Starzejący się organizm zmniejsza tempo metabolizmu, co prowadzi do upośledzenia funkcjonowania komórek, tkanek, narządów oraz całych układów. Dodatkowo pogarsza się zależność pomiędzy układami, co rzutuje na ogólną kondycję zwierzęcia.

Pierwszymi zauważalnymi dla właściciela objawami starzenia się psa jest zmieniony czas czuwania i snu. Zwierzęta geriatryczne więcej śpią, mniej chętnie się bawią, a spacery nie są już dla nich tak ekscytujące jak kiedyś. Mogą pojawić się problemy z prostymi czynnościami, tj. wchodzeniem po schodach, schodzeniem z kanapy, wstawaniem z posłania. Ruchy u starszych zwierząt są powolniejsze i ostrożniejsze. Może się zdarzyć, że zanim pies wejdzie po schodach, długo będzie przed nimi stał i się „zastanawiał”. Należy uświadomić właścicieli, że nie jest to złośliwość psa, tylko efekt starzenia się, na który będzie się składał cały zespół czynników, począwszy od bólów stawowych, przez osłabiony wzrok i węch, po zmniejszoną liczbę komórek nerwowych (w badaniach stwierdzono, że u psów powyżej 19 lat liczba neuronów jest mniejsza nawet o 18,5% w porównaniu do psów młodszych (1).

Przewlekły ból, na który może być narażone starsze zwierzę, znacznie ogranicza jego chęć do poruszania się, a także do kontaktów z właścicielem. U małych psów i kotów często manifestuje się to agresją podczas prób głaskania i brania na ręce. Cierpiące zwierzę chowa się w zacisznym miejscu i tam spędza „niezauważalnie” czas. W gabinecie lekarskim takie zwierzę częściej reaguje nadmierną agresją niż ucieczką.