Zwichnięcie gruczołu trzeciej powieki

Technika przyszycia gruczołu do okostnej oczodołu

Niewątpliwie lepsza jest technika przyszycia gruczołu do okostnej oczodołu (ryc. 8). Podczas tej operacji po uprzedniej stabilizacji trzeciej powieki prowadzi się cięcie spojówki od strony zewnętrznej, u szczytu trzeciej powieki. Spojówkę odpreparowuje się, delikatnie odsłaniając leżącą głębiej powięź i okostną dobrzusznej krawędzi oczodołu.

Niewchłanialną nić chirurgiczną o rozmiarach od 3-0 do 5-0 zakotwicza się o okostną i przeprowadza się kolejno przez boczną, górną (dogrzbietową) i przyśrodkową część zwichniętego gruczołu. Następnie nić kieruje się ponownie w stronę powięzi i po uprzednim napięciu powodującym cofnięcie i stabilizację gruczołu zawiązuje się węzłem chirurgicznym. Technika ta jest skuteczna, choć pewnym jej minusem jest niewielkiego stopnia ograniczenie ruchomości trzeciej powieki.

Technika przyszycia gruczołu do podstawy chrząstki trzeciej powieki

Inną techniką stabilizacji gruczołu przez jego zakotwiczenie jest technika przyszycia gruczołu do podstawy chrząstki trzeciej powieki (ryc. 9). W tym przypadku przy użyciu niewchłanialnej nici nylonowej o rozmiarze 4-0 i odwrotnie tnącej igły przeszywa się podstawę chrząstki trzeciej powieki.

Następnie szew jest przeprowadzany podspojówkowo dookoła gruczołu, w pobliżu dogałkowej powierzchni trzeciej powieki. W celu właściwej stabilizacji igła musi być wykłuta przez spojówkę i ponownie wprowadzona do przestrzeni podspojówkowej w każdym „kącie” gruczołu, a szycie obu końców ma miejsce u podstawy chrząstki (11).

U młodych psów i szczeniąt można zastosować procedurę polegającą na skaryfikacji przy użyciu noża chirurgicznego Bard-Parker No 15 lub Beaver 6700 śluzówki ponad zwichniętym gruczołem, w której następnie przy użyciu wchłanialnej, polifilamentowej nici o rozmiarach od 6-0 do 7-0 zeszywa się dwa 4-6-milimetrowe fałdy spojówki pod i ponad gruczołem.