Nietypowy przebieg anaplazmozy granulocytarnej u psa – obserwacje własne

Anaplazmoza granulocytarna jest transmisyjną, wielonarządową chorobą ludzi i zwierząt, przebiegającą z trombocytopenią (1, 2, 3, 4, 6, 8, 12). Jej czynnikiem etiologicznym jest Anaplasma phagocytophilum – niewielka, Gram-ujemna bakteria o sferoidalnym lub pleomorficznym kształcie utrzymująca się w zakażonym organizmie wewnątrz granulocytów obojętnochłonnych oraz kwasochłonnych, w obrębie których namnaża się, tworząc struktury określane mianem moruli. Klasyfikuje się ją w obrębie rodzaju Anaplasma, w rzędzie Rickettsiales (21).

Anaplazmoza granulocytarna przenoszona jest przez kleszcze Ixodes ricinus (13). Aby doszło do transmisji choroby, pajęczaki muszą być przytwierdzone do skóry żywiciela przez przynajmniej 36-48 godzin (13, 14). Riketsje występują w dwóch formach – małej zewnątrzkomórkowej, która wiąże się z powierzchnią komórki docelowej – neutrofila – i wnika do jego wnętrza na zasadzie endocytozy oraz w postaci formy wewnątrzkomórkowej, ulegającej podziałom wewnątrz granulocytów (25).

Objawy kliniczne anaplazmozy są bardzo różne. Należą do nich: wysoka gorączka, apatia, spadek apetytu, osłabienie, zapalenia stawów, uogólniona limfadenopatia, spleno- i hepatomegalia, spadek masy ciała, uszkodzenie wątroby i nerek. U zakażonych psów pojawiać mogą się także wymioty i biegunka, objawy nerwowe i skórne (2, 5, 9, 15, 20, 23).

Badaniem hematologicznym u zakażonych riketsjami osobników stwierdza się: trombocytopenię, neutropenię oraz różne postacie niedokrwistości. Mogą one rozwinąć się w formie nieregeneratywnej – jako wynik hipoplazji, aplazji czy dysplazji szpiku kostnego, lub jako wynik przewlekłego zapalenia, kiedy to czynniki zapalne powodują hipoplazję szpiku i hamują regenerację erytrocytów. Niektóre psy wykazują niedokrwistość typu immunologicznego − AIHA (18, 1...