Joanna Wolińska – jestem dumna z obranej drogi! #vetstudent

Z jakich działalności wolontaryjnych jesteś najbardziej dumna?

Joanna Wolińska: Ciężko wybrać jedną czy dwie, bo każda nasza studencka inicjatywa powoduje, że jestem dumna z tego co robimy. Rok temu, podczas rozmowy z koleżanką zauważyłyśmy, że wiele osób nie chwali się publicznie a robi wielką robotę dla różnych fundacji. W taki sposób narodził się pomysł cyklu #piątekwolontariatu, kiedy to w każdy piątek przedstawialiśmy sylwetki naszych cudownych studentów niosących pomoc zwierzętom w różnych stronach Polski. Największą akcją organizowaną przez naszą rodzinę wolontariacką była PAKA DLA ZWIERZAKA.

Przed świętami Bożego Narodzenia wraz ze studentami Weterynarii oraz częścią studentów z wydziału Biologii i Hodowli Zwierząt skontaktowaliśmy się z wieloma fundacjami, które opowiedziały nam o swoich podopiecznych i ich potrzebach. Zgłoszeni studenci czy nawet pracownicy naszego Dziekanatu i Kolegium Dziekańskie otrzymali listy potrzebnych rzeczy dla swoich ,,podopiecznych’’. Wiele zwierzaków dostało cudowne paczki z lekami, jedzeniem, zabawkami i innymi niezbędnymi prezentami. Akcja z roku na rok zyskuje większą sympatię i poszerza swoje działania.

Pomimo ogromu logistycznej pracy daliśmy radę sprawnie zorganizować akcję, co było by niemożliwe gdyby nie reszta członków Zarządu oraz nasi niezastąpieni studenci.

Za chwilę będziesz miała za sobą swój 2. rok na medycynie weterynaryjnej. Jak zmieniło się Twoje postrzeganie tego kierunku od momentu rozpoczęcia studiów?

Joanna Wolińska: Miesiące mijają, a ja nadal nawet przez sekundę nie negowałam mojego wyboru. Zdarzają się gorsze dni, jakieś przysłowiowe dna i upadki, ale każde niepowodzenie staram się przekuć w coś pozytywnego i uczyć się na swoich błędach. Może zabrzmi to bardzo trywialnie, ale zauważyłam, że pozytywne nastawienie i pokorne podejście do np. nauki na kolokwium czy zajęć uczelnianych sprawia, że częściej spotykają mnie w życiu wzloty a nie upadki. Wszystko zależy od tego, co sobie wmówimy do głowy – jeśli odgórnie uznamy, że chcę postrzegać coś w negatywnym świetle, nasze uprzedzenie zasłoni nam pozytywne aspekty i naturalną postać rzeczy.

Okres pandemii i izolacji niezaprzeczalnie wpłynęły na naszą psychikę oraz nastawienie nawet ludzi do drugiego człowieka, ale według mnie, gdyby każdy wziął do serca tak śmiesznie prostą radę, aby częściej się uśmiechać i czerpać radość z najmniejszych rzeczy, wydaje mi się, że ludzie byli by szczęśliwsi. Po przeczytaniu moich słów przypuszczam, że część osób uzna mnie za młodą i troszkę naiwną idealistkę- wiem, że życie lubi nam stawiać trudne przeszkody pod nogami i nie zawsze jest kolorowo, ale i tak uważam, że najwięcej zależy od NAS – naszego nastawienia.

Twoje zainteresowania medyczne skupiają się już na jakiś konkretnych działach medycyny weterynaryjnej?

Joanna Wolińska: W zeszłe wakacje, gdy zaczęłam pomagać w przychodni weterynaryjnej i przyglądać się pracy lekarzy z wieloletnim doświadczeniem, zaczęła mnie interesować chirurgia oraz neonatologia. Decyzyjność, stanowczość oraz precyzja, które cechują te dwie dziedziny wpisują się kanon ważnych dla mnie cech. Pamiętam to wspaniałe uczucie, kiedy pierwszy raz zobaczyłam USG ciążowe pewnej suczki maltańczyka.

Miałam wielkie szczęście być przy każdej wizycie kontrolnej oraz podczas samego cięcia cesarskiego oraz odebrać szczeniaki. Kiedy trzymałam je w rękach, aby zanieść do inkubatora czułam bicie malutkich serduszek i wielką dumę, że mogę im pomóc. Mam nadzieję, że te uczucia będą mi towarzyszyły w przyszłej pracy i pozytywnie napędzały. W wolnych chwilach, pomimo ogromu nauki na drugim roku, staram się poszerzać swoją wiedzę i doczytywać artykuły czy podręczniki w tych dwóch dziedzinach.

Czy masz swoich mentorów, którym z uważnie się przyglądasz?

Joanna Wolińska: Na razie trudno mi wybrać jedną czy dwie osoby, które są moimi mentorami. Każda osoba, którą spotkam na swojej drodze i poświęcając swój czas uczy mnie, jest dla mnie pewnego rodzaju mentorem.