Ciała obce w przełyku psów i kotów – postępowanie diagnostyczne i terapeutyczne
Leczenie
Wybór sposobu leczenia w przypadku obecności ciał obcych w przełyku uzależniony jest od: czasu trwania choroby, rodzaju ciała obcego i jego umiejscowienia, posiadanego sprzętu, doświadczenia lekarza weterynarii oraz ewentualnie istniejących powikłań. Należy zaznaczyć, że ciało obce powinno być jak najszybciej usunięte z przełyku, gdyż minimalizuje to stopień uszkodzenia błony śluzowej oraz możliwość wystąpienia ewentualnych powikłań. W pierwszym rzędzie zalecana jest próba usunięcia ciała obcego podczas endoskopii. Przy czym im dłużej ciało obce pozostaje w przełyku, tym trudniej jest je usunąć i jest to mniej bezpieczne dla zwierzęcia.
W przypadku wykorzystania endoskopu elastycznego posiadającego kanał roboczy, ciała obce usuwa się przy pomocy wprowadzanych przez niego np.: kleszczy do usuwania ciał obcych typu „ząb szczura” (np. ciała obce linearne) (ryc. 8, 9) lub specjalnego koszyczka (np. ciała obce kształtu kulistego). Ciała obce z przełyku można również usuwać przy pomocy endoskopu sztywnego zaopatrzonego w specjalne szczypce chwytne. W przypadku braku endoskopu elastycznego z kanałem roboczym lub endoskopu sztywnego ze szczypcami chwytnymi manipulatory do usuwania ciał obcych należy wprowadzać do przełyku obok endoskopu. Ciała obce możemy usuwać na zewnątrz lub wepchnąć je przez dolny zwieracz przełyku do żołądka i usunąć poprzez gastrotomię. Należy pamiętać, że podczas usuwania ciał obcych nie należy ich ciągnąć na siłę, gdyż można doprowadzić do perforacji przełyku lub uszkodzić duże naczynia krwionośne i wywołać krwotok (zwłaszcza ciała obce ostrokończyste). W przypadku gdy ciała obcego nie można wyciągnąć z przełyku techniką endoskopową lub jest ono wbite w ścianę przełyku, zalecane jest jego usunięcie chirurgiczne. Skuteczność endoskopowego i chirurgicznego usuwania ciał obcych z przełyku jest wysoka, gdyż ocenia się ją na ok. 85%. Po usunięciu ciała obcego należy zawsze dokładnie obejrzeć błonę śluzową przełyku w celu oceny stopnia jej uszkodzenia (ryc. 6, 7). W przypadku silnego uszkodzenia błony śluzowej przełyku zaleca się 3-5-dniową głodówkę, a przy średnim i łagodnym uszkodzeniu 1-2-dniową głodówkę i odżywianie zwierząt parenteralnie. Po tym okresie można wprowadzić żywienie enteralne karmą płynną, półpłynną, miękką stałą, przy czym należy pamiętać o podawaniu jej częściej i w niewielkich porcjach. Dodatkowo w celu ochrony uszkodzonej błony śluzowej przełyku można stosować per os sukralfat w dawce 0,5-1 g/psa i 0,25 g/kota 3-4 razy dziennie (1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 13).
Powikłania i rokowanie
W przypadku obecności ciała obcego w przełyku rokowanie jest ostrożne do dobrego. U około 1/3 zwierząt z ciałem obcym w przełyku rozwijają się powikłania takie, jak: perforacja przełyku, zwężenie przełyku, zachłystowe zapalenie płuc, zapalenie śródpiersia oraz przetoka oskrzelowo-przełykowa. Perforacje przełyku o średnicy powyżej 1 cm zawsze powinno zaopatrzyć się chirurgicznie, natomiast przetoki o średnicy do 1 cm można leczyć zachowawczo, stosując antybiotyki o szerokim spektrum działania. Antybiotykoterapia powinna być również stosowana w przypadku zachłystowego zapalenia płuc (powikłanie związane z ulewaniem treści pokarmowej występującym przy częściowej lub całkowitej niedrożności przełyku) i zapaleniu śródpiersia (powikłanie związane z perforacją przełyku w jego części piersiowej).
Zwężenia przełyku rozwijają się wówczas, gdy powstają blizny przy silnym uszkodzeniu błony śluzowej i warstwy podśluzowej przez ciało obce. Powstającym bliznom w przełyku można przeciwdziałać, stosując glikokortykosterydy, np.: prednizon w dawce 0,25-0,5 mg/kg mc. p.o. 2 razy dziennie lub prednizolon w dawce 1,1 mg/kg mc. p.o. 2 razy dziennie, jednak ich skuteczność jest dyskusyjna. Natomiast gdy zwężenie już powstanie, najlepszym sposobem leczenia jest poszerzenie zwężonego miejsca przełyku metodą balonikowania. W przypadku powstania przetoki przełykowo-oskrzelowej najlepszym sposobem leczenia jest zabieg chirurgiczny (2, 3, 4, 5, 7, 8, 12).
Mogą zainteresować Cię również
Znajdź swoją kategorię
2577 praktycznych artykułów - 324 ekspertów - 22 kategorii tematycznych
Weterynaria w Terenie
Antybiotykoterapia u świń – repetytorium. Charakterystyka pochodnych pleuromutyliny i tetracyklin
Doksycyklina Antybiotyk ten, podobnie jak pozostałe antybiotyki tetracyklinowe, wykazuje działanie bakteriostatyczne. Aby zahamować syntezę białek bakteryjnych, doksycyklina musi dostać się do wnętrza komórek bakteryjnych, co odbywa się na zasadzie transportu aktywnego. Doksycyklina jest aktywna m.in. wobec: Listeria monocytogenes, Bacillus spp., Clostridium spp., Actinobacillus spp., Bordetella sp., Brucella sp., Borrelia sp., Haemophilus sp., Campylobacter sp., Pasteurella […]
System Ovsynch w leczeniu powtarzających się rui u bydła
Cicha ruja Cicha ruja, podobnie jak acyklia, stanowi stosunkowo częste zjawisko występujące u krów o wysokiej wydajności mlecznej. W przypadku cichej rui cykl jajnikowy pozostaje zachowany, jednak owulacja przebiega bez widocznych zewnętrznych objawów rui. Pomimo braku manifestacji objawów krowy w tej sytuacji zachowują swoją płodność. W niektórych przypadkach jedynym symptomem cichej rui może być niewielka […]
Antybiotykoterapia u świń – repetytorium. Charakterystyka pochodnych pleuromutyliny i tetracyklin
Doksycyklina Antybiotyk ten, podobnie jak pozostałe antybiotyki tetracyklinowe, wykazuje działanie bakteriostatyczne. Aby zahamować syntezę białek bakteryjnych, doksycyklina musi dostać się do wnętrza komórek bakteryjnych, co odbywa się na zasadzie transportu aktywnego. Doksycyklina jest aktywna m.in. wobec: Listeria monocytogenes, Bacillus spp., Clostridium spp., Actinobacillus spp., Bordetella sp., Brucella sp., Borrelia sp., Haemophilus sp., Campylobacter sp., Pasteurella […]
Opieka nad źrebną klaczą
Piśmiennictwo Dz.U. z 2003 r. nr 106, poz. 1002, art. 12 ust. 7 Ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt. Gawor J., Kita J.: Uwagi praktyczne na temat odrobaczania koni. „Życie Weterynaryjne”, 2006, 81 (11), 756. Kozdrowski R., Henklewski R., Biazik A., Gumienna J., Ryszka W., Pinkowska A.: Zapalenie łożyska u klaczy. […]
Świadczenie usług poza siedzibą. Sprawdź, kiedy możesz pozostawić leki w gospodarstwie w celu leczenia zwierząt
Obowiązek prowadzenia dokumentacji obrotu lekami Uwzględnij, że przepis art. 69 ust. 1 ww. ustawy nakłada obowiązek prowadzenia przez lekarzy weterynarii dokumentacji obrotu detalicznego oraz dokumentacji lekarsko-weterynaryjnej. Ten obowiązek ma na celu zapewnienie kontroli prawidłowego dysponowania produktami leczniczymi weterynaryjnymi. Zawierają one informacje o dacie zużycia, ilości i pozycji w dokumentacji lekarsko-weterynaryjnej. Umożliwia to rzeczywisty nadzór nad […]
Nauka ma pobudzać do ciekawości i poszukiwania
Który przypadek w pracy badawczej zapadł Panu szczególnie w pamięć? Jeśli mowa o działalności badawczej, wydaje mi się, że trudno mówić tu o przypadkach. Dla mnie są to raczej różnego rodzaju ciekawostki i nowości naukowe, które zajmują mój umysł na dłuższą chwilę. A takich jest bardzo wiele. Większość z nich zresztą zdarza się przez przypadek […]
Postępy w leczeniu i opiece nad cielętami
W grudniu odbyła się Międzynarodowa Konferencja „Postępy w leczeniu i opiece nad cielętami”. Prelegenci przyjechali do Wrocławia na zaproszenie prof. dr. hab. Tadeusza Stefaniaka. Konferencja odbyła się w Auli Jana Pawła II Uniwersytetu Przyrodniczego przy pl. Grunwaldzki 24. Organizatorami byli Zakład Immunologii i Prewencji Weterynaryjnej Wydziału Medycyny Weterynaryjnej, Sekcja Neonatologii PTNW, Sekcja Fizjologii i Patologii […]