Znaczenie i diagnostyka BVDV. Cz. 1

Wirus wirusowej biegunki bydła (BVDV; ang. bovine viral diarrhea virus) jest groźnym patogenem bydła występującym na całym świecie. Wirus ten związany jest ze stanami chorobowymi układu: pokarmowego, oddechowego, rozrodczego, mięśniowo-szkieletowego, nerwowego i odpornościowego. Może spowodować ogromne straty ekonomiczne dla przemysłu hodowlanego bydła. Zdolność wirusa do przenikania przez łożysko we wczesnym etapie ciąży może spowodować narodziny trwale zakażonych zwierząt (PI), które są o wiele większym źródłem wirusa BVDV niż zwierzęta przejściowo zakażone (TI). Ze względu na charakter infekcji wywoływanych przez tego wirusa nie ma skutecznego sposobu leczenia pozwalającego na wyleczenie zwierzęcia PI, dlatego głównym podejściem w celu zwalczania BVDV jest wykrywanie i eliminacja zwierząt PI ze stada. Jest to możliwe dzięki dostępnym testom diagnostycznym opartym na izolacji wirusa, metodach immunohistochemicznym, a także najczęściej wykorzystywanych metodach immunoenzymatycznych oraz technikach biologii molekularnej.

Charakterystyka BVDV

Wirus wirusowej biegunki bydła jest małym wirusem należącym do rodzaju Pestiwirusów z rodziny Flaviviridae. Genom (ok 12,3 kb) pestiwirusów składa się z jednoniciowego RNA o dodatniej polaryzacji i koduje długą poliproteinę, która jest potranslacyjnie cięta na 11-12 dojrzałych polipeptydów wirusowych stanowiących białka strukturalne i białka replikacyjne. Schemat budowy wirusa BVDV przedstawia ryc. 1 (1, 2).

BVDV charakteryzuje się wysoką zmiennością genetyczną z uwagi na dużą częstość popełniania błędów przez polimerazy RNA podczas replikacji wirusowego RNA. Trwale zakażone osobniki są ważnym rezerwuarem wirusa i wydalają go przez całe życie, powodując jego rozprzestrzenianie wśród stada. Istnieją setki różnych odmian szczepów tego wirusa, które można podzielić na dwa podstawowe biotypy na podstawie charakteru ich wzrostu w hodowlach komórkowych. Są to biotyp cytopatyczny (CP), który prowadzi do uszkodzenia komór...