Żywienie w cukrzycy psów

Indeks i ładunek glikemiczny

Indeks glikemiczny (IG) określa pole powierzchni pod krzywą odpowiedzi glikemicznej, mierzoną przez 120 minut po spożyciu 50 g węglowodanów przyswajalnych, zawartych w badanym produkcie. Wyrażony jest w stosunku do odpowiedzi glikemicznej uzyskanej z takiej samej ilości węglowodanów (50 g), pochodzących z produktu referencyjnego – glukozy (IG = 100) (1, 2).

Wartość IG oblicza się, dzieląc pole pod krzywą glikemiczną produktu badanego przez analogiczne pole pod krzywą glikemiczną glukozy i mnożąc uzyskaną wartość przez 100. Niższa wartość IG świadczy o mniejszym wzroście glukozy po posiłku.

Wartość IG zależy od wielu czynników, między innymi od:

ilości i rodzaju węglowodanów, zastosowanej metody przetwarzania żywności oraz stopnia rozdrobnienia produktu czy degradacji struktur ścian komórkowych,

zwiększających tym samym ich dostępność dla:

enzymów trawiennych, ilości i postaci skrobi (w tym proporcji amylozy – polisacharyd rozpuszczalny w wodzie do amylopektyny – polisacharyd nierozpuszczalny w wodzie; przy czym im wyższy stosunek amyloza – amylopektyna, tym niższy jest IG produktu) oraz błonnika (frakcje błonnika rozpuszczalne w wodzie pochodzące z nasion roślin strączkowych, owoców, warzyw, jęczmienia i owsa w przewodzie pokarmowym tworzą żele stanowiące barierę fizyczną i spowalniające działanie enzymów trawiennych. Frakcje błonnika nierozpuszczalne w wodzie, głównie celuloza i lignina, wpływają w niewielkim stopniu na opróżnianie żołądka, nie wykazują wpływu na trawienie i wchłanianie węglowodanów.

Tak więc dieta wysokobłonnikowa nie zawsze musi być jednoznaczna z dietą o niskim IG) (1, 2, 4, 7). IG pokarmów zależy również od zawartości składników odżywczych (białka, tłuszcze, kwasy organiczne, pektyny, taniny, kwas fitynowy) hamujących trawienie skrobi, a także składu i czasu spożycia poprzedniego posiłku.