Zastosowanie fluoroskopii w praktyce weterynaryjnej

Zaawansowane technologie i metody leczenia pomagają lekarzom weterynarii wspierać czworonogich pacjentów. Coraz częściej kliniki i przychodnie weterynaryjne są wyposażone w specjalistyczny sprzęt, przewyższający technologicznie ten, który był używany jeszcze parę lat temu. Tak prężny rozwój medycyny weterynaryjnej ułatwia lekarzom pracę oraz zapewnia dostęp do skuteczniejszego i efektywniejszego leczenia.

Jedną z takich technik, wykorzystywaną obecnie w przychodniach weterynaryjnych, jest badanie fluoroskopowe. Fluoroskopia to forma obrazowania wykorzystująca promienie rentgenowskie do uzyskania ruchomych obrazów pacjenta w czasie rzeczywistym. W swoim podstawowym zastosowaniu obrazowania medycznego pozwala lekarzowi medycyny weterynaryjnej zobaczyć wewnętrzną strukturę ciała, a nawet funkcjonowanie narządów wewnętrznych. Jest ona przydatna zarówno w diagnostyce, jak i chirurgii oraz w ortopedii, w której kontrola obrazu jest konieczna.

W najprostszej postaci fluoroskop składa się ze źródła promieniowania rentgenowskiego i z ekranu fluorescencyjnego, pomiędzy którymi umieszczany jest pacjent.

Fluoroskopia jest podobna do radiografii, ponieważ generuje obrazy za pomocą promieni rentgenowskich. Różnica polega jednak na tym, że radiografia zapisuje obrazy nieruchome, podczas gdy fluoroskopia zapewnia ruchome obrazy w czasie rzeczywistym. Jednostka fluoroskopowa składa się z ramienia C, które można obracać osiowo lub strzałkowo wokół stołu.

Transtorakalna biopsja aspiracyjna cienkoigłowa
pod kontrolą fluoroskopii

Transtorakalna biopsja aspiracyjna cienkoigłowa to jedna z mniej inwazyjnych metod pobierania tkanki płucnej przy podejrzeniu patologii płuc. Czułość tej metody diagnostycznej wynosi 89-99%. Dokładność oceny histopatologicznej pobranego materiału w medycynie ludzkiej waha się między 60-97%, w medycynie weterynaryjnej natomiast brak jest danych oceniających jej skuteczność. Najczęstszym powikłaniem transtorakalnej biopsji cienkoigłowej jest odma opłucnowa, która zwykle sama ulega resorpcji. Biopsja pod kontrolą fluoroskopii jest poprzedzona dokładnym wywiadem, badaniem klinicznym oraz diagnostyką radiologiczną, najlepiej w czterech projekcjach, jeśli stan pacjenta to umożliwia. Badanie radiologiczne, jak i tomografia komputerowa pozwalają jedynie stwierdzić obecność zmian lub wysnuć podejrzenie raka bądź innych patologii. W celu dokładnej diagnostyki należy pobrać wycinek, bioptat tkanki płucnej, który zajęty jest procesem patologicznym.

Przypadek 1. 

Pacjentem był berneński 7-letni pies pasterski Nala, skierowany z innej przychodni na diagnostykę rentgenowską klatki piersiowej. W wywiadzie odnotowano, że zwierzę szybko się męczy, ma blade błony śluzowe, chudnie i traci apetyt. Badania krwi wykazały anemię niewielkiego stopnia. Wykonano projekcję RTG, która nie wymagała sedacji zwierzęcia. Na widocznym radiogramie obecna była owalna zmiana okolicy prawego płata środkowego płuc. W celu diagnostyki zmiany wykonano biopsję pod kontrolą fluoroskopii. Cała procedura wymagała pełnej aseptyki. Po premedykacji pacjent został podłączony do aparatu wziewnego pod kontrolą anestezjologa. Wcześniej miejsce wkłucia zostało dokładnie wygolone i umyte, a przed samą procedurą miejsce iniekcji ostrzykano lignokainą. Następnie igła została wprowadzana w ściśle aseptycznych warunkach pod kontrolą fluoroskopii z przerywanym pulsem w celu zidentyfikowania odpowiedniego miejsca. Nakłucie wykonano w VIII prawej przestrzeni międzyżebrowej. Przebieg igły był monitorowany podczas zabiegu. Po osiągnięciu patologicznej tkanki aspirowano ją do strzykawki.