Zakażenia bakteriami wieloopornymi – metody leczenia

Wielooporne szczepy bakterii izoluje się coraz częściej nie tylko w lecznicach dla zwierząt gospodarczych, ale także w gabinetach dla małych zwierząt oraz lecznicach dla koni, a leczenie antybiotykowe zakażeń z nimi związanych jest coraz trudniejsze.

Jest to niepokojące zjawisko, ponieważ dotyczy coraz większej populacji bakterii – i tak obserwujemy ciągle narastającą oporność wśród gronkowców, Gram-ujemnych pałeczek i enterokoków. Lekarze weterynarii powinni być świadomi zagrożeń dla zdrowia zwierząt, a również i ludzi, wynikających z obecności tych patogenów i dążyć do ograniczenia ich rozprzestrzeniania – między innymi poprzez rozważne stosowanie antybiotyków.

Szczepy gronkowca oporne na metycylinę (MRSA – Methicillin-resistant Staphylococcus aureus i MRSP – Methicillin-resistant Staphylococcus pseudintermedius)

Fakt wytwarzania ß-laktamaz przez gronkowce znany jest od dawna. Do tej pory zapobiegano temu skutecznie, stosując inhibitory ß-laktamaz, takie jak kwas klawulanowy. W praktyce w walce z gronkowcami wytwarzającymi ß-laktamazy stosowano również z powodzeniem cefalosporyny pierwszej generacji (cefaleksyna) oraz cefalosporyny trzeciej generacji (cefowecyna).

Z chwilą pojawienia się oporności na metycylinę sytuacja zmieniła się radykalnie. Gen mecA koduje białko PBP2a wiążące zmodyfikowaną penicylinę. Białko to uniemożliwia wiązanie się antybiotyków beta-laktamowych z bakteriami. Oprócz oporności na antybiotyki ß-laktamowe takie jak: penicylina, amoksycylina i cefalosporyna bakterie te wykazują często wielooporność na inne antybiotyki. Obserwowano m.in. oporność na linkozamidy (klindamycyna/linkomycyna), makrolidy (erytromycyna, klarytromycyna), tetracykliny, na kombinacje sulfonamidów z trimetoprimem, a nawet na fluorochinolony.

Liczba szczepów gronkowców opornych na metycylinę rośnie nie tylko w hodowlach zwierząt użytkowych, a w szczególności trzody chlewnej, ale również u małych zwierząt domowych, co potwierdzają liczne publikacje. Nale...