Zaburzenia żołądkowo-jelitowe u psów z chorobą Addisona

Nadnercza to jeden z gruczołów wydzielania wewnętrznego. Składają się z dwóch odrębnych funkcjonalnie struktur rdzenia i kory. W rdzeniu nadnerczy z tyrozyny syntetyzowane są katecholaminy, z których głównym hormonem jest epinefryna, natomiast w korze nadnerczy z cholesterolu syntetyzowane są hormony steroidowe. W korze gruczołu, w warstwie kłębkowatej (zewnętrznej), wydzielane są mineralokortykosteroidy, z których głównym hormonem jest aldosteron, natomiast w warstwie pasmowatej (środkowej) oraz w mniejszym stopniu w warstwie siateczkowatej (wewnętrznej) wydzielane są glikokortykosteroidy, z których głównym hormonem jest kortyzol.

Ponadto w warstwie siateczkowatej wydzielane są dehydroepiandrosteron (DHEA) oraz siarczan dehydroepiandrosteronu (DHEA-S), neurosteroidowe hormony odgrywające też rolę prekursorów dla androgenów i estrogenów. Przemiany prowadzące do powstawania aldosteronu, kortyzolu, DHEA i jego siarczanu odbywają się za pomocą różnych enzymów (oksydaz i dehydrogenaz), których aktywność w mitochondriach i siateczce śródplazmatycznej jest różna w poszczególnych warstwach kory nadnerczy (15, 25, 34, 38). Podobnie jak w przypadku innych gruczołów wydzielania wewnętrznego, nadnercza mogą wydzielać nadmierną ilość hormonów na skutek ich nadczynności lub też wydzielanie może być obniżone w wyniku ich niedoczynności (28).

Opis pierwotnej niedoczynności kory nadnerczy u ludzi został opublikowany po raz pierwszy w 1855 roku przez angielskiego lekarza dr. Thomasa Addisona (1795-1860) w monografii prezentującej opisy przypadków klinicznych wraz z protokołami sekcji zwłok 11 pacjentów (dorosłych kobiet i mężczyzn) z okresu od lipca 1829 r. do marca 1855 r. (1). Należy tutaj podkreślić, że część raportów klinicznych została przygotowana przez innych lekarzy, których nazwiska, podobnie jak nazwiska większości pacjentów, są wymienione w monografii, a zebrane raporty innych lekarzy są cytowane dosłownie.

Głównymi objawami choroby były: niedokrwistość, ...