Wyzwanie, któremu podołamy! Wywiadu udzielił lek. wet. Andrzej Lisowski, Prezes PSLWMZ

O jednym z celów już wcześniej wspomniałem, a mianowicie o promocji polskich wykładowców. Jeżdżąc po kongresach w różnych krajach świata, zapewne każdy, kto na nich bywał i bywa, może zauważyć tak naprawdę nieobecność polskich wykładowców. Tak, jak byśmy w Polsce nie mieli potencjału intelektualnego, ludzi doskonałych merytorycznie w swoich dziedzinach. Może zaistnienie na Światowym Kongresie w roli wykładowcy spowoduje, że nasi wykładowcy będą częściej zapraszani.

Na niwie krajowej chcielibyśmy, aby kongres stał się przyczynkiem do ponownej dyskusji na temat ustawicznego kształcenia, a przede wszystkim, aby ustawiczne kształcenie było obowiązkowe dla lekarzy weterynarii i personelu średniego, a nie fakultatywne. Bardzo ważną sprawą są tzw. standardy w praktyce lekarsko-weterynaryjnej – ich wdrożenie, a następnie przestrzeganie.

Po kongresie chcemy również rozpocząć program kształcenia certyfikowanego w różnych dziedzinach medycyny weterynaryjnej małych zwierząt. W chwili obecnej w wielu zakładach leczniczych dla zwierząt zajmujących się zwierzętami towarzyszącymi przyjmują kardiolodzy, okuliści, stomatolodzy itp. A któż to jest? Może, za wyjątkiem kilku Koleżanek i Kolegów, którzy ukończyli kształcenie i rezydentury, są dyplomantami europejskich lub amerykańskich kolegiów.

Najczęściej udział w kilku szkoleniach lub warsztatach staje się przyczynkiem do takiego tytułowania siebie lub szef kliniki przydzielił nam takie obowiązki, choć często nie ma to nic wspólnego z rzetelnym kształceniem i umiejętnościami. Z drugiej strony, jest zapotrzebowanie ze strony Koleżanek i Kolegów na rzetelne kształcenie, którego zakończenie pozwoli uzyskać certyfikat potwierdzający umiejętności. Takiemu wyzwaniu chcemy sprostać.

Uogólniając, kongres ma stać się taką pewną „cezurą czasową”, od której PSLWMZ wkroczy na nowe obszary kształcenia.

To są nasze główne cele, jak i nadzieje. Jak Pani Redaktor zauważyła, za rok, dwa zobaczymy, co z tych nadziei się spełni. Może najlepszym podsumowaniem będzie cytat z Norwida „Czy popiół tylko zostanie i zamęt/ Co idzie w przepaść z burzą./ Czy zostanie. Na dnie popiołu gwiaździsty dyjament/ Wiekuistego zwycięstwa zaranie?” Trochę poezji nie zaszkodzi (śmiech).