Właściwości interferonów oraz ich przydatność w praktyce klinicznej

Podział IFN

Komórki organizmu człowieka wydzielają trzy typy IFN.IFN
typu I to: α, β, ε, ω i κ − syntetyzowane są w różnych komórkach
organizmu, głównie przez plazmacytoidalne komórki dendrytyczne
(IFN-α i IFN-β), fibroblasty (IFN-β), keratynocyty (IFN-κ) i łożysko
(IFN-ε). U człowieka stwierdzono trzynaście rodzajów IFN-α, które
oznacza się pomocniczą liczbą arabską, np. IFN-α1, IFN-α2, oraz
po jednym rodzaju pozostałych interferonów typu I (4, 8).

Za regulację
transkrypcji genów dla interferonów typu I odpowiada m.in.
IRF-1, IRF-2. IRF-1 indukuje ekspresję genu dla IFN, a sam jest
stymulowany przez IFN-α i IFN-β. Poza tym gen kodujący IRF-1 posiada
właściwości antyonkogenne, a jego delecja stwierdzana jest często
w niektórych białaczkach. IFN-α i IFN-β wykazują pośrednie działanie
przeciwwirusowe (4, 8).

IFN-κ działa analogicznie i jest w ok. 30% homologiczny z pozostałymi interferonami należącymi do tego typu.

IFN-ε określany jest również jako IFN-τ czy IFN-αII1. Działa przeciwwirusowo w stosunku do wirusów zarówno DNA, jak i RNA oraz antyproliferacyjnie w stosunku do wielu linii komórek nowotworowych in vitro. Stymuluje naturalną aktywność komórek NK, zwiększa ekspresję genów MHCI, ale nie wpływa na MHCII.

Właściwości antygenowe IFN-ω są inne niż IFN-α, IFN-β i IFN-γ, gdyż nie reaguje krzyżowo z antysurowicami czy przeciwciałami monoklonalnymi. IFN-ω reaguje z tymi samymi receptorami, co pozostałe interferony typu I. Został także otrzymany na drodze syntezy mikrobiologicznej. W medycynie weterynaryjnej rekombinowany IFN-ω pochodzenia kociego (rFeIFN) jest stosowany w terapii chorób wirusowych u psów i kot...