Właściwości interferonów oraz ich przydatność w praktyce klinicznej

Interferony (IFN) są grupą cytokin typu II. Cytokiny to nazwa ogólna dla cząsteczek rozpuszczalnych, które biorą udział w komunikowaniu się komórek organizmu. Oprócz IFN do cytokin należą też interleukiny (IL), czynniki stymulujące tworzenie kolonii (CSF), nadrodzina TNF, chemokiny. IFN są niskocząsteczkowymi białkami, które produkują i wydalają do swojego otoczenia zakażone wirusami komórki gospodarza. Wirusy wywołujące infekcje mogą być aktywne lub nieaktywne, a ich materiałem genetycznym może być zarówno RNA, jak i DNA.

Kwasy nukleinowe stymulują odpowiednie receptory w komórce. Synteza de novo interferony przez genom zakażonej komórki pobudzana jest przez wewnątrzkomórkowe receptory TLR3, TLR7, TLR8, TLR9 i białka NODD-LRR, a także helikazy RNA (RIG-I, MDA5).

Receptory TRL są charakterystyczne głównie dla komórek układu immunologicznego, np. dendrytycznych, niemniej jednak zlokalizowane są one wewnątrz wszystkich komórek organizmu. Synteza IFN typu I stymulowana jest także przez IL-1, IL-2, TNF, które produkowane są w trakcie odpowiedzi immunologicznej organizmu. Ponadto wytwarzanie IFN może stymulowane być przez endotoksyny oddziałujące na receptor TLR4, a także ma miejsce w przebiegu niektórych inwazji pierwotniaczych czy infekcji bakteryjnych (4).

IFN chronią zdrowe komórki przed
zakażeniem wirusem, hamując jego replikację. Hamowanie wczesnego etapu
replikacji wirusa i syntezy jego białek przez IFN sprawia, że ich rola
w odporności przeciwwirusowej jest niezwykle istotna (4, 5).

Isaacs
i Lindenmann w 1957 r. wykazali, że mechanizm odporności nieswoistej,
tzw. interferencja przy infekcjach wirusowych, warunkowany jest
obecnością interferonów. Nieswoistość ich działania polega na ochronie
komórki przed wieloma wirusami, a nie tylko przed jednym...