Terapia problemowych zachowań kotów. Sposoby postępowania w przypadku problemowych zachowań kotów

Publikacja stanowi fragment książki Medycyna behawioralna psów i kotów (Wyd. Galaktyka).

W niniejszym rozdziale omawiamy wiele różnych rodzajów zachowań kotów. Należy pamiętać, że etiologia tych zachowań może być bardzo różnorodna, i dlatego kryteria diagnozowania oraz terapie też będą różne. Drapanie, oddalanie się od własnego domu, aktywność w nocy czy zachowania łowieckie są z etologicznego punktu widzenia naturalnymi zachowaniami zwierząt.

„Niewłaściwa” zabawa i poszukiwanie uwagi to z kolei zachowania wyuczone poprzez warunkowanie instrumentalne, zarówno w okresie rozwoju, jak i w życiu dorosłym. Spaczone łaknienie i utrzymujący się po odstawieniu od matki nawyk ssania nie należą do normalnych zachowań dorosłego kota domowego i przyczyn ich powstania upatrujemy w okresie rozwojowym. Ponieważ wymienione zachowania mają różne podłoża etiologiczne, zajmiemy się każdym z nich z osobna w dalszej części rozdziału.

Musimy pamiętać, że prezentowane zachowanie problemowe samo w sobie nie jest diagnozą. W przypadku prezentującego je zwierzęcia występuje z reguły kilka możliwych przyczyn jego rozwoju i często więcej niż jeden czynnik, który wpływa na jego obecną postać oraz na kontekst, w jakim się ono pojawia. Diagnozowanie poszczególnych pacjentów polega na przeanalizowaniu tych czynników.

Analizy dokonujemy za pomocą obserwacji pacjenta i na podstawie szczegółowego wywiadu z opiekunem. Podobnie jest w przypadku zastosowanej terapii, która nie jest sztywno przypisana do danego zachowania problemowego, lecz zależy od indywidualnych cech charakterystycznych dla konkretnego przypadku. Lekarze muszą być ostrożni i nie powinni dopasowywać określonej terapii zachowania, opierając się jedynie na opisywanych objawach.