Sposoby leczenia urazu głowy

Etap 2 terapii

Poprzez stosowanie diuretyków można agresywnie kontrolować ciśnienie śródczaszkowe z podażą diuretyków osmotycznych. Diuretyki osmotyczne, jak mannitol, nie powinny być podawane bez upewnienia się, że przywrócono objętość krwi u pacjenta. Jeśli nie, ich stosowanie może wywołać ostrą niewydolność nerek. Z tego powodu są zarezerwowane jako 2. etap leczenia.

Mannitol – poprawia przepływ krwi przez mózg i zmniejsza ciśnienie śródczaszkowe poprzez redukcję obrzęku. Po podaniu mannitol rozszerza objętość osocza i zmniejsza lepkość krwi, co poprawia przepływ krwi przez mózg oraz dostawę tlenu do mózgu. Dodatkowo mannitol pomaga w wypłukiwaniu wolnych rodników, co przyczynia się do wtórnych procesów urazowych. Skurcz naczyń pojawia się w następstwie zwiększonego parcjalnego ciśnienia tlenu, co prowadzi do natychmiastowego spadku ciśnienia śródczaszkowego.

Dodatkowo efekt osmotyczny działania mannitolu zmniejsza zewnątrzkomórkową objętość płynu w mózgu. Mannitol (0,5-2,0 g/kg) powinien być stosowany w bolusie w ciągu 15 minut w celu optymalizacji efektu rozszerzania osocza. Ciągła infuzja mannitolu zwiększa przepuszczalność bariery krew – mózg, nasilając obrzęk. Niższe dawki mannitolu są równie skuteczne w obniżaniu ciśnienia śródczaszkowego co wyższe, ale ich działanie nie jest tak długie. Obecnie nie ma dowodów potwierdzających, że mannitol jest przeciwwskazany w obecności krwiaka śródczaszkowego, co wcześniej sugerowano. Mannitol zmniejsza obrzęk mózgu w ciągu 15-30 minut po podaniu i utrzymuje efekt działania przez około od dwóch do pięciu godzin.

Powtarzane dawki mannitolu mogą spowodować diurezę, która prowadzi do obniżonej objętości osocza, zwiększonej osmolarności, odwodnienia śródkomórkowego, niskiego ciśnienia i niedokrwienia.

Dlatego właściwa terapia izotonicznymi krystaloidami i koloidami jest niezbędna do utrzymania nawodnienia. Dodatkowo podawanie mannitolu powinno być zarezerwowane dla pacjentów w stanie krytycznym (słaba r...