Przewlekła niewydolność nerek u kotów – aspekty diagnostyczne i terapeutyczne

Najprostsza definicja przewlekłej niewydolności nerek (PNN) mówi, że choroba ta charakteryzuje się postępującym upośledzeniem filtracji kłębuszkowej (GFR) i pozostałych funkcji nerek:

a) wydalniczej – usuwanie zbędnych produktów przemiany materii,
b) wewnątrzwydzielniczej – produkcja erytropoetyny,
c) regulacyjnej – gospodarka wodno-elektrolitowa i równowaga kwasowo-zasadowa.

Ocenia się, że PNN dotyka około 20% populacji kotów, a rokowanie, zależnie od stadium, należy określić jako ostrożne lub złe. Kluczami do sukcesu są jak najszybsze rozpoznanie PNN (4) oraz prawidłowo prowadzona terapia, która, jak wynika z przytoczonej definicji, musi uwzględniać korygowanie/wyrównywanie wszystkich funkcji i procesów, za które odpowiadają nerki. Funkcjonowanie nerek można oceniać bezpośrednio – określając współczynnik przesączania kłębuszkowego (ang. glomerular filtration rate – GFR).

Jest to metoda najbardziej precyzyjna, ponieważ wartość GFR określa rzeczywisty stan funkcjonowania narządu i wylicza się ją na podstawie rzeczywistej filtracji zachodzącej w nerce. W praktyce lekarsko-weterynaryjnej bezpośrednie określenie wartości GFR jest wykonywane niezwykle rzadko ze względu na skomplikowaną metodykę i jej czasochłonność W warunkach gabinetu weterynaryjnego GFR szacuje się metodami pośrednimi. Sprowadza się to do oznaczenia we krwi lub w moczu substancji, których stężenie we krwi lub w moczu rośnie w przypadku upośledzenia filtracji lub uszkodzenia kanalików nerkowych (3, 12).